پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ اینجانب (ادمین کانال ir_bastan در ایتاء) حدود یازده سال است که در عرصه ناسیونالیزم (ملی‌گرایی) و تاریخ ایران باستان مطالعه می‌کنم. ناگزیر درباره‌ی جریان‌های ناسیونالیستی تُرک، عرب و بلوچ و... نیز مطالعات و پژوهش‌های میدانی داشته ام. می‌خواهم یکی از تجربیات خود را عرضه کنم.

گروهک‌هایی مثل نضال (الاحوازیه) در سال‌های اخیر موفق شده‌اند عده‌ی قابل توجهی از جوانان عرب خوزستان و بوشهر را به سمت خود جلب کنند. این گروهک‌ها که از دید خودشان، هویت‌طلب و از دید ما، تجزیه طلب هستند، بر دو زخم می‌نشینند. در حقیقت، آنان مردم عرب را متوجه زخم‌ها و دردها می‌کنند و به ایشان می‌گویند: درمان دردها این است که خودمان یک کشور مستقل عربی داشته باشیم. راه چاره آن است که به صورت فرهنگی و مسلحانه اقدام کنیم. این دو زخم عبارت اند از:

1. معیشت و آبادانی: وقتی دولت (دولتی که به هر طریق از مردم رأی گرفته) نفت و گاز را از زیر پای مردم می‌بَرَد و در تأمین معیشت آنان کوتاهی می‌کند، این زخم می‌شود بر دل مردم. البته در این چهل سال، هرگاه امور به دست نیروهای انقلابی بود، کارهای بزرگی انجام شد که قابل انکار نیست.

2. شخصیت و آبرو: وقتی عده‌ای زیر پرچم کوروش هخامنشی و با شعار آریایی‌گرایی، به عرب‌ها اهانت می‌کنند، این می‌شود یک زخم بر دل‌های مردم عرب خوزستان. درحالیکه مردم عرب خوزستان، جزو اصیل‌ترین مردمان عرب هستند که بسیاری از زمان ساسانیان و برخی هم از دوران اسلامی در خوزستان زندگی می‌کنند. بارها از برخی مردمان عرب شنیدم که ما فقر را تحمل کردیم و می‌کنیم. اما اهانت و تحقیر را تحمل نمی‌کنیم. یعنی فحش و ناسزا، چیزی است که آن را نمی‌بخشیم.

متأسفانه تعداد قابل توجهی از پیروان جریان نضال (الاحوازیه) در حساب‌های کاربری خود در شبکه‌های اجتماعی، به نشر تصویر و ویدیو در تمجید از صدام و سران بعث عراق اقدام می‌کنند. یقیناً آن دسته از دلباختگان کوروش که به هر بهانه، مردمان عرب را به باد ناسزا می‌گیرند، در این تفرقه و فجایعِ ناشی از آن سهیم هستند. به عبارتی دستشان به خون آلوده است.