توسل به پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله)  در حال حیات و ممات، از اعتقادات مسلمین است.
عثمان بن حنیف می‌گوید: فرد کوری به خدمت رسول الله (صلی‌الله‌علیه‌وآله) آمد و گفت: ای رسول خدا! از خداوند بخواه که بینایی را به من برگرداند. حضرت به او فرمود: برخیز، وضو بگیر و بگو: «اللَّهُمَّ إِنِّي أَسَالَك وأتوجه إِلَيْك بنبيك مُحَمَّد نَبِي الرَّحْمَة يَا مُحَمَّد إِنِّي أتوجه بك إِلَى رَبِّي أَن يكْشف عَن بَصرِي.» بارالها! از تو می‌خواهم، در حالی‌که به فرستاده‌ات، محمد (صلی‌الله‌علیه‌وآله) پیامبر رحمت، روی آورده‌ام. ای پیامبر! من به‌وسیله تو، به خداوند روی آورده‌ام، تا این‌که چشم‌هایم را بینا کنی.»
بعد از این‌که پیرمرد این جمله را گفت، چشم‌هایش بینایی را به‌دست آورد.
در موردی دیگر حبیب بن فدیک می‌گوید: پدرم چشم‌هایش سفید شده بود، و هیچ چیز را نمی‌دید، تا این‌که رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) در چشمان پدرم دمید، و او بینایش را به‌دست آورد.
الإعلام، قرطبی، ج1، ص365.
توسل به پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) فقط اختصاص به حال حیات حضرت نداشته است، تا وهابیت بگوید: این موارد اختصاص به حیات پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله)  دارد و در حال ممات، صحابه به پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) توسل نجسته‌اند. بلکه مواردی است، که صحابه با توسل به پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) در حال ممات، مریضی‌های خود را شفا بخشیده‌اند.
مقاله: «توسل سلف به پیامبر (ص) در حال حیات و ممات»