معاویه در نامه‌‌ای به عمّال خود نوشت: درصدد شناخت دوستان و پیروان علی (علیه‌السلام) و اهل بیتش برآیید، و هر که درباره‌ی او شاهدی اقامه شد از دوستان و پیروان علی (علیه‌السلام) است، نامش را از دیوان بیت المال حذف کرده و حقوق و مزایای دولتی او را قطع کنید و او را از تمام حقوق محروم کنید؛ کسیکه متهم به دوستی با این قوم است، مشمول فرمان سابق است و علاوه بر قطع حقوق و مزایای دولتی، و محو کردن نامش از دیوان بیت المال، دست و پای او را بریده و خانه‌ی او را بر سرش و خانواده‌اش خراب کنید؛ پس بلایی شدیدتر و بیشتر از او در عراق نبود، مخصوصاً در کوفه؛ به این صورت که کسی به خانه فردی می‌آمد و قصد داشت با او خصوصی مطلبی بگوید، فرد از غلامان و کنیزانش ترس داشت و کلامی نمی‌گفت مگر اینکه او را  قسم حسابی می‌داد که این مطلب را علیه او مخفی بدارد. 
شرح نهج البلاغه، ابن ابی الحدید، ج11، ص45و46.
مقاله: «نامه‌های معاویه به بلاد اسلامی و ایجاد شرایط سخت برای شیعیان»