شهادت امام حسین (ع) ویژگی هایی دارد که در شهادت دیگر امامان شیعه (ع) نیست. برخی از این ویژگی ها چنین اند:

الف) شهادت امام حسین (ع) رویدادی هولناک و دلخراش بود که در آن، 72 تن حتی کودک شیرخوار به دست گروهی سفاک و پلید به گونه ای فجیع به شهادت رسیدند. عالم بزرگ اهل سنت، «سعدالدین تفتازانی» می گوید: «هرکسی در زمین و آسمان است بر آنها اشک میریزد، کوهها متزلزل و صخره ها متلاشی میشود و آثار زشت این اعمال بر تارک تاریخ باقی خواهد ماند».

ب) پیامبر اکرم (ص) و امیرمؤمنان (ع) هنگام یادآوری شهادت امام حسین (ع) اشک می ریختند. حتی امام حسن (ع) به برادرش حسین (ع) فرمود: «لا یَوْمَ کَیَوْمِکَ یَا أَبَاعَبْدِالله » و پیامبر گرامی (ص) در دوران زندگی خود، گاهی مجلس عزایی خصوصی برای او برپا می کرد و این از رویدادهای مغفول تاریخی است.

ج) شهادت حسین بن علی (ع) مسیر تاریخ را دگرگون ساخت؛ زیرا اسلام با کارهای امویان قدرت طلب و پیرو آیین جاهلیت، مسیر دیگری را می پیمود. حسین بن علی (ع) در سخنان خود به فرمان دار معاویه فرمود: «فَعَلَی الإسْلامِ السَّلامُ اِذا بُلیتِ الاُمَّهِ بِراعٍ مِثلِ یَزیدَ.؛ «اگر امت اسلام به حاکمیت یزید دچار شود، باید با اسلام خداحافظی کرد».

شهادت امام حسین (ع) ویژگی هایی دارد که در شهادت دیگر امامان شیعه (ع) نیست. برخی از این ویژگی ها چنین اند:

الف) شهادت امام حسین (ع) رویدادی هولناک و دلخراش بود که در آن، 72 تن حتی کودک شیرخوار به دست گروهی سفاک و پلید به گونه ای فجیع به شهادت رسیدند. عالم بزرگ اهل سنت، «سعدالدین تفتازانی»[1] می گوید: «هرکسی در زمین و آسمان است بر آنها اشک میریزد، کوهها متزلزل و صخره ها متلاشی میشود و آثار زشت این اعمال بر تارک تاریخ باقی خواهد ماند».[2]

ب) پیامبر اکرم (ص) و امیرمؤمنان (ع) هنگام یادآوری شهادت امام حسین (ع) اشک می ریختند. حتی امام حسن (ع) به برادرش حسین (ع) فرمود: «

لا یَوْمَ کَیَوْمِکَ یَا أَبَاعَبْدِالله »[3] و پیامبر گرامی (ص) در دوران زندگی خود، گاهی مجلس عزایی خصوصی

برای او برپا می کرد و این از رویدادهای مغفول تاریخی است.[4]

ج) شهادت حسین بن علی (ع) مسیر تاریخ را دگرگون ساخت؛ زیرا اسلام با کارهای امویان قدرت طلب و پیرو آیین جاهلیت، مسیر دیگری را می پیمود. حسین بن علی (ع) در سخنان خود به فرمان دار معاویه فرمود:

«فَعَلَی الإسْلامِ السَّلامُ اِذا بُلیتِ الاُمَّهِ بِراعٍ مِثلِ یَزیدَ. . .»[5]؛ «اگر امت اسلام به حاکمیت یزید دچار شود، باید با اسلام خداحافظی کرد» .

د) گروهی که به ظاهر نماز می خواندند و به اسلام تظاهر می کردند، فرزند پیامبر گرامی اسلام (ص) را با لب تشنه در کنار فرات کشتند. سپس سر او و هجده نفر از اهل بیت پیامبر را بر نیزه زدند و به عنوان بزرگ ترین تحفه به دربار یزیدبن معاویه بردند و می خواستند دختران رسول الله (ص) را به نام اسیران جنگی به کنیزی بگیرند.

شخصی به نام «عبدالله بن فضل هاشمی» نقل می کند: به ابی عبدالله، جعفر بن محمد الصادق (ع) عرض کردم:

ای فرزند رسول خدا! چگونه روز عاشورا روز مصیبت و حزن و جزع و گریه گردید نه روزی که در آن رسول خدا (ص) قبض روح شد یا روزی که فاطمه (س) در آن از دنیا رحلت کرد یا روزی که در آن امیرالمؤمنین (ع) به شهادت رسید یا روزی که امام حسن (ع) در آن با سم شهید شد؟

امام (ع) فرمودند: مصیبت شهادت امام حسین (ع) از مصیبت همه روزها بزرگ تر است؛ زیرا اصحاب کسا پنج تن از کریم ترین مخلوقات و شریف ترین آنها نزد خدا بودند. پس هنگامی که نبی اکرم (ص) از بین ایشان رحلت کرد، امیرمؤمنان، فاطمه، حسن و حسین (ع) ماندند و مردم ایشان را تسلیت می دادند. هنگامی که فاطمه (س) از بینشان رفت، مردم امیرالمؤمنین، حسن و حسین (ع) را به صبر امر می کردند. هنگامی که امیرالمؤمنین (ع) نیز از دنیا رفت، مردم حسنین (ع) را تسلیت می دادند. هنگامی که امام حسن (ع) از دنیا رفت، مردم امام حسین (ع) را تسلیت می گفتند. اما هنگامی که ایشان شهید شد، کسی از اصحاب کسا نماند که مردم به او تسلیت بگویند. پس شهادت امام حسین (ع) ، همچون رفتن همه اصحاب کسا و بقای آن حضرت، همچون بقای همه آنان بود. بنابراین، روز شهادت آن حضرت از نظر مصیبت، از همه ایام بزرگ تر است.[6]

[1] سعدالدین تفتازانی هروی شافعی (712 - 793ه. ق) ، از اندیشمندان معروف اهل سنت است. وی از تفتازان از قرای نسا از توابع خراسان بزرگ به سرخس رفت و در هرات، خوارزم و دیگر جاها به تحصیل و پژوهش پرداخت. وی چهار سال در هرات به سر برد و کتاب مطوّل را به حاکم هرات، معزالدین ابی الحسن اهدا کرد. وی در معانی، بیان، منطق و کلام چیره دست بود و خدمات علمی فراوانی به فرهنگ و تمدن اسلامی رساند. اهمیت وی در گسترش و اعتلای معارف و فرهنگ اسلامی در دوره پس از ویرانی های مغول به اندازه ای است که مورخان او را «حد فاصل متقدمان و متأخران» دانسته اند. شرح مقاصد از کتاب های کلامی اوست که از گذشته نزد محققان مذاهب گوناگون مهم بوده است.

[2] شرح المقاصد، ج 5، ص311.

[3] امالی، شیخ صدوق، ص 177.

[4] ر. ک: سیرتنا و سنتنا، عبدالحسین امینی.

[5] سیرتنا و سنتنا، صص41- 98؛ اللهوف، ص 99. .

[6] عَبْدُ اللهِ بْنُ الْفَضْلِ الْهَاشِمِیُّ قَالَ قُلْتُ لأَبِی عَبْدِاللهِ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ الصَّادِقِ (ع) یَا ابْنَ رَسُولِ اللهِ کَیْفَ صَارَ یَوْمُ عَاشُورَاءَ یَوْمَ مُصِیبَهٍ وَ غَمٍّ وَ جَزَعٍ وَ بُکَاءٍ دُونَ الْیَوْمِ الَّذِی قُبِضَ فِیهِ رَسُولُ اللهِ (ص) وَ الْیَوْمِ الَّذِی مَاتَتْ فِیهِ فَاطِمَهُ (س) وَ الْیَوْمِ الَّذِی قُتِلَ فِیهِ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ (ع) وَالْیَوْمِ الَّذِی قُتِلَ فِیهِ الْحَسَنُ (ع) بِالسَّمِّ؟ فَقَالَ: إِنَّ یَوْمَ الْحُسَیْنِ (ع) أَعْظَمُ مُصِیبَهً مِنْ جَمِیعِ سَائِر الأَیَّامِ وَ ذَلِکَ أَنَّ أَصْحَابَ الْکِسَاءِ الَّذِی کَانُوا أَکْرَمَ الْخَلْقِ عَلَی اللهِ تَعَالَی کَانُوا خَمْسَهً فَلَمَّا مَضَی عَنْهُمُ النَّبِیُّ (ص) بَقِیَ أَمِیرُالْمُؤْمِنِینَ وَفَاطِمَهُ وَالْحَسَنُ وَالْحُسَیْنُ (ع) ، فَکَانَ فِیهِمْ لِلنَّاسِ عَزَاءٌ وَ سَلْوَهٌ فَلَمَّا مَضَتْ فَاطِمَهُ (س) کانَ فِی أَمِیرِالْمُؤْمِنِینَ وَالْحَسَنِ وَالْحُسَیْنِ لِلنَّاسِ عَزَاءٌ وَ سَلْوَهٌ فَلَمَّا مَضَی مِنْهُمْ أَمِیرُالْمُؤْمِنِینَ کَانَ لِلنَّاسِ فِی الْحَسَنِ وَالْحُسَیْنِ عَزَاءٌ وَ سَلْوَهٌ فَلَمَّا مَضَی الْحَسَنُ (ع) کَانَ لِلنَّاسِ فِی الْحُسَیْنِ عَزَاءٌ وَ سَلْوَهٌ فَلَمَّا قُتِلَ الْحُسَیْنُ (ع) لَمْ یَکُنْ بَقِیَ مِنْ أَهْلِ الْکِسَاءِ أَحَدٌ لِلنَّاسِ فِیهِ بَعْدَهُ عَزَاءٌ وَ سَلْوَهٌ فَکَانَ ذَهَابُهُ کَذَهَابِ جَمِیعِهِمْ کَمَا کَانَ بَقَاؤُهُ کَبَقَاءِ جَمِیعِهِمْ فَلِذَلِکَ صَارَ یَوْمُهُ أَعْظَمَ مُصِیبَه. . . . علل الشرائع، ج 1، ص 225.