متن مقاله
یکی از آیین‌های شیعیان در منطقه سیستان و بلوچستان عزاداری در روزهای شهادت ائمه، خصوصاً ایام محرم و صفر است. شیعیان در شهرهای مختلفی از این استان، هم‌چون زاهدان، زابل، ایرانشهر، زهک، دلگان، هیرمند و... در ایام محرم و عزادارای سالار شهیدان، امام حسین، به عزاداری می‌پردازند. نوحه‌خوانی، سینه‌زنی، زنجیرزنی، شبیه‌خوانی یا تعزیه‌خوانی از جمله آیین‌های معمول مردم این مناطق است. در ایام محرم، مساجد و تکیه‌ها و حسینیه‌ها مملو از جمعیت می‌شود و مردم با اقامه نماز جماعت، وعظ، سخنرانی و مداحی، افزون بر کسب معرفت دینی به عزاداری برای امام حسین (علیه‌السلام) می‌پردازند.
روز تاسوعا و عاشورا در بین شیعیان از جایگاه بالایی برخوردار است. شیعیان با تعطیل کردن کسب و کار و پوشیدن لباس مشکی به خیابان‌ها آمده و با سینه‌زنی و زنجیرزنی و کوبیدن طبل و سنج، مراسم باشکوهی را در عزاداری امام حسین برگزار می‌کنند. دسته‌های عزاداری به صورت منظم به سینه‌زنی می‌پردازند. هر منطقه و مسجد و حسینه‌ای دارای هیئت عزاداری است. اما عزاداری فقط اختصاص به شیعیان ندارد.
اهل سنت بریلوی مانند شیعیان عزاداری می‌کنند. مولوی عبدالرحمن ترنجزر، امام جمعه اهل سنت مسجد زین العابدین چابهار در رابطه با عزاداری برای امام حسین گفت: ما عزاداری برای نوه رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) را جزو وظایف خود می‌دانیم و این مشترکات مذهبی شیعه و سنی باعث می‌شود تا مودت و دوستی بین ما پایدار بماند.[1]
اهل سنت دیوبندی هر چند در حال حاضر برای امام حسین عزاداری نمی‌کنند، ولی نسبت به اهل بیت محبت دارند. امام جمعه اهل سنت چابهار، مولوی عبدالرحمن چابهاری در همایشی که در سال 1397 با عنوان «قیام عاشورا از دیدگاه اهل سنت در چابهار» برگزار شده بود، گفت: امام حسین (علیه‌السلام) اسطوره دنیا است و اگر سینه‌زنی در فقه اهل سنت جایز بود، ما برای آن حضرت سینه نمی‌زدیم، بلکه سینه‌هایمان را پاره پاره می‌کردیم. وی با اشاره به دوستی پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) نسبت به امام حسین (علیه‌السلام) افزود: حضرت رسول (صلی‌الله‌علیه‌وآله) به‌قدری برای امام حسین (علیه‌السلام) ارزش قائل بودند که فرمودند حسین از من است و من از حسین هستم.[2]
مولوی عبدالحمید، امام جمعه زاهدان، نیز در رابطه با جایگاه امام حسین و مصائب کربلا می‌گوید: «در کربلا چنان واقعه‌ای رخ داد که تا قیامت کسی آن را فراموش نمی‌کند. در این واقعه، امام حسین (علیه‌السلام) و یارانش، مظلومانه در صحرای کربلا شهید شدند و خداوند امام حسین را سربلند کرد که شهادت را نصیب ایشان گردانید. شهادت مایه عزت و افتخار انسان است و شهید مقام بسیار بالایی دارد. امام حسین با همه همراهانش به درجه رفیع شهادت نائل آمدند و بعد از این زندگی و حیات، زندگی شهیدان را کسب کردند، اما یزید و یزیدیان ماندند و رسوا شدند. حیثیت خود و دیگران را بردند. یزید مدت زیادی نماند و حکومتش زیاد دوام نیاورد و مبتلا به مریضی شد و مُرد، و تمام کسانی‌که به حضرت حسین ظلم کرده بودند، خداوند آن‌ها را با ذلت و خواری از دنیا برد و رسوا شدند. آن‌ها انسانی را شهید کرده بودند که در دل همه جای داشت. همه مردم به امام حسین افتخار می‌کردند، زیرا چهره او چهره‌ای بود که رسول‌الله آن را بوسیده بود و او فرزند حضرت رسول و حضرت علی و حضرت زهرا بود. کدام مسلمان می‌تواند با حسین و همراهان پاک طینت او محبت نداشته باشد! یزیدیان برای حکومت و قدرت جنایت کردند و خون ریختند. نفرین بر چنین قدرت و زندگی و دنیایی که انسان بخواهد از روی چنین خون‏‌های پاکی رد شود.»[3]

نویسنده: مجتبی محیطی

پی‌نوشت:

[1]. خبرگزاری صدا و سیما، «همایش بین‌المللی قیام عاشورا از دیدگاه اهل‌سنت در چابهار»، تاریخ انتشار: 1 آبان 1397.
[2]. خبرگزاری صدا و سیما، «همایش بین‌المللی قیام عاشورا از دیدگاه اهل‌سنت در چابهار»، تاریخ انتشار: 1 آبان 1397.
[3]. دین آنلاین، «علت عزاداری نکردن اهل سنت به عقیده مولوی عبدالحمید»، خطبه‌های روز جمعه (17 آبان 1392) مولوی عبدالحمید در مصلای زاهدان.