زینب بنت جحش می‌گوید:
«در یکی از روزهایی که رسول خدا در منزل من بود، امام حسین که تازه راه افتاده بود، در آنجا بود، وارد اتاق رسول خدا شد، او را گرفتم، فرمود رهایش کن، او را رها کردم، آن‌گاه وضو گرفته و به نماز ایستادند و هم‌چنان او را در آغوش داشتند، هرگاه به رکوع می‌رفتند، او را بر زمین می‌نهادند. پس از نماز نشستند و گریستند، وقتی نماز تمام شد، عرض کردم، یا رسول الله! امروز موضوعی را از شما دیدم که تاکنون مثل آن را ندیده بودم، فرمودند: جبرئیل آمد و خبر داد که امتم این کودک را می‌کشند، به جبرئیل گفتم، تربت او را به من نشان بده، جبرئیل خاک سرخ رنگی برایم آورد.»
مجمع الزوائد، هیثمی، ج9 ص218.
مقاله: «زنانی که از گریه پیامبر(ص) بر امام حسین(ع) سخن گفتند»