یکی از شبهاتی که علیه شیعه مطرح کرده‌اند این است که شیعه روایات را اصل می‌داند و قرآن را با آن تطبیق می‌دهد؛ این مسئله پس از این‌که در میان کامنت‌های پیج (islamonlin) مطرح شد، پاسخ دادم که قرآن و حديث، دو گوهر گران‌بها و دو گنجينه بی‌پايان و دو دريای بیكرانند. رسول اكرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) امت اسلام را به چنگ زدن و همراهی با آن دو دعوت كرد: «انّي تارك فيكم الثقلين كتاب الله و عترتي»؛ گرچه اين دو گنج، جدايی‌ناپذیرند و در كنار هم، عامل هدايتند، اما مصدر و محور، قرآن است. پیامبر اسلام و ائمه اطهار، ميزان سنجش گفتار خويش را، قرآن قلمداد كرده‌اند و انتساب آن‌چه را با قرآن نسازد را از خود سلب كرده‌اند.
 با اين همه، تاريخ قرآن و حديث و گذشته آن، دردآور است. در برهه‌ای از تاريخ، نظريه «كتاب خدا ما را بس است»، غلبه يافت و عترت و سنت كنار نهاده شدند؛ كتابت حديث، ممنوع و از جانشينی عترت جلوگيری به عمل آمد، كه اين ضايعه‌ای جبران‌ناپذير بود. از سوی ديگر، برخی تنها حديث را برگرفتند و به مهجوريت قرآن دامن زدند و تا آن‌جا پيش رفتند كه ظهور قرآن را بدون حديث حجت ندانسته، كناره‌گيری از قرآن و روی آوردن به حديث را عاقبت به خير تلقی كردند و نيز تا بدان‌جا كشيده شد كه تفسير قرآن کریم، ذبح علمی شمرده شد و تخصص در علوم اسلامی، به ويژه فقه، بدون فراگيری آيه‌ای از قرآن، ميسور گشت! شكل‌گيری نحله‌ای با عنوان «أهل الأخبار» يا «اخباری‌گری» حكايت از اين دارد.

پی‌نوشت:

«آغاز اختلاف مسلمین در کنار بستر»
«چند نکته درباره حدیث قرطاس (مخالفت با دستور پیامبر اکرم)»
«حسبنا کتاب الله منجر به گمراهی شد»
«خلیفه دوم: پیامبر می‌خواست نام علی را بنویسد، اما من مانع شدم!»
«تعارض نداشتن حدیث امام رضا (ع) با حدیث ثقلین»
«ضایعه جبران ناپذیر ممنوعیت نقل حدیث»
«حدیث ثقلین در کلام عالمان اهل سنت»
«قرآنیان و جنگ با سنت»
«قرآنیان خلاف قرآن»
«قرآنیان و فتنه انکار حدیث»
«تحریف حدیث ثقلین توسط مفتی وهابی»
و ...