ابن عساکر نقل می‌کند: «امام صادق روایت کرده که وقتی آیه مباهله نازل گردید، پیامبر اسلام، ابوبکر و فرزندش، عمر بن خطاب و فرزندش، عثمان و فرزندش، علی و فرزندش را به همراه خود برای مباهله آورده بود.»
«عن جعفر بن محمد، عن ابیه فی هذه الآیه(فقل تعالوا ندع ابناءنا و ابناءکم و نساءنا و نساءکم و انفسنا و انفسکم...) قال: فجاء بابی بکر و ولده، و بعمر و ولده، و بعثمان و ولده، و بعلیّ و ولده.»
تاریخ مدینه دمشق، ابن عساکر، دارالفکر، بیروت، لبنان، ج39 ص177.
این روایت در منابع دست اول اهل سنت نیامده؛ در برابر روایات متضادش، از کتب اهل سنت که ادعای تواتر هم شده، تاب مقاومت ندارد؛ حتی ابن تیمیه هم از این روایت استفاده نکرده است و راویان حدیث ضعیفند، از جمله هیثم بن عدی طائی، سعید بن عنبسه رازی.
ابن ابی‌حاتم رازی: «از یحیی بن معین درباره‌ی سعید بن عنبسه رازی سؤال شد، گفت نمیشناسمش، برخی گفته‌اند... او دروغ‌گو است... شنیدم که پدرم می‌گفت راستگو و صادق نیست.» و درباره‌ی هیثم بن عدی طائی گفته‌اند که: «بخاری می‌گوید ثقه نیست و دروغ می‌گوید... نسایی و دیگران گفته‌اند که متروک الحدیث است... عجلی گفته او دروغ‌گو است. احمد بن حنبل گفته او صاحب اخبار و مدّلس است...»
مقاله: «روایت جعلی در مقابل آیه مباهله»