حسینعلی نوری بارها مدعی مقام خدایی برای خود شده بود: «نیست خدایی جز من زندانی غریب تنها». [حسینعلی نوری، آثار قلم أعلی، ج 3، لوح 230]
اما جالب آنکه به قدری مقام پروردگار یکتا برای بهائیان پیش پا افتاده شده که آنان این مقام را کسر شأن پیشوای خود دانسته‌اند؛ همچنان که نبیل زرندی سروده است:
«خلق گوید خدایی، من اندر غضب آیم/پرده برداشته مپسند به خود ننگ خدایی».[آقاخان کرمانی و احمد روحی، هشت بهشت، ص 316]