برخلاف آنچه که باستان‌ستایان افراطی و بسیاری از زرتشتی‌ها به «نژاد آریایی» توجه افراطی دارند، اما در اسلام، معیار خوبی و بدی «عمل انسان» است که سرنوشت او را در دنیا و آخرت تعیین می‌کند. به روایتی توجه کنیم:
شخصی امام سجاد (علیه السلام) را در کنار کعبه می‌بیند که مشغول راز و نیاز با خداست و از عذاب قیامت به خدا پناه می‌برد و به شدت می‌گرید. پس جلو رفت و عرض کرد: یا بن رسول اللّه! این اشک ریختن‌ها براى چیست؟ ما گناهکاران و نافرمانان باید چنین کارهایى بکنیم، نه شما که پدرت حسین بن على، مادرت فاطمه زهراء و جدّت رسول خدا (ص) است! حضرت فرمودند: هیهات، هیهات، سخن از پدر و مادر و جدّم براى من مگو. خداوند بهشت را براى کسى آفریده که اطاعتش کند و کار نیک انجام دهد، هر چند غلامى حبشى باشد و جهنم را براى کسى خلق کرده که او را نافرمانى کند، هر چند آقازاده‌اى عربیِ قریشى باشد... به خدا قسم که فرداى قیامت هیچ چیز به کار تو نیاید، مگر کار شایسته‌اى که پیشاپیش مى‌فرستى (هَیهاتَ هَیهاتَ... دَعْ عَنّی حَدیثَ أبی و امِّی و جَدِّی، خَلَقَ اللّهُ الجَنَّهَ لِمَن أطاعَهُ و أحسَنَ و لَو کانَ عَبدا حَبَشیا، و خَلَقَ النّارَ لِمَن عَصاهُ و لَو کانَ ولَدا قُرَشیا... و اللّهِ، لا ینفَعُک غَدا إلّا تَقدِمَهٌ تُقَدِّمُها مِن عَمَلٍ صالِحٍ.)

سند:

علامه مجلسی، بحار الأنوار، بیروت: دار احیاء التراث العربی، 1403 هجری قمری، ج 46، ص 81-82.