ابن تیمیه ضمن انتقاد شدید از عملکرد امام حسین (علیه‌السلام) چنین می‌گوید:
«ولم یکن فی الخروج لامصلحة دین ولامصلحة دنیا، بل تمکن أولئک الظلمة الطغاة من سبط رسول الله حتی قتلوه مظلوماً شهیداً؛ وکان فی خروجه و قتله من الفساد ما لم یکن حصل لو قعد فی بلده. فإن ما قصده من تحصیل الخیر ودفع الشر لم یحصل منه شیء؛ بل زاد الشر بخروجه وقتله ونقص الخیر بذلک؛ وصار ذلک سبباً لشر عظیم؛ وکان قتل الحسین مما أوجب الفتن؛ کما کان قتل عثمان، مما أوجب الفتن.»
در خروج او (حسین بن علی) نه مصلحت دین بود و نه مصلحت دنیا؛ بلکه این ظالمین سرکش بر ضد نوه رسول خدا (صلی‌الله‎علیه‌وآله) قدرت پیدا کردند، تا این که او را مظلوم و شهید کردند؛ و در قیام او و کشته شدن او آن قدر فساد بود، که اگر در شهر خود نشسته بود آن قدر فساد نمی‌شد. پس آن چیزی که او قصد آن را داشت از به دست آوردن نیکی و دفع بدی، اصلاً حاصل نگشت؛ بلکه بدی به سبب قیام او زیاد شد و خیر کم گردید؛ و این سبب شرّ بزرگی شد؛ و کشته شدن حسین سبب فتنه‌های بسیار گشت؛ همان‌طور که کشته شدن عثمان سبب فتنه‌های بسیار گشت.
منهاج السنة النبویة، ابن تیمیه، مؤسسة قرطبه، 1406 ق، ج 4، ص 530 و 531
مقاله: «سخن ابن تیمیه درباره قیام امام حسین (ع)»
این تصویر می‌تواند برای موضوع «انتقاد شدید ابن‌تیمیه از عملکرد امام حسین» مورد استفاده قرار بگیرد.