ابن‌تیمیه، که اهانت‌های بی‌شماری نسبت به شیعیان داشته، هنگامی که سخن از قاتل عثمان به میان می‌آید چنین می‌گوید: «و السّاعون فی قتله فکلّهم مخطئون بل ظالمون باغون معتدون؛ تمام کسانی که در قتل عثمان تلاش نمودند، در اجتهاد خود به خطا رفته، ظالم، سرکش و متجاوز به حدود الهی بوده‌اند...» حال ببینیم همو هنگامی که نوبت به قاتل امیرمؤمنان (علیه السّلام) می‌رسد چگونه برخورد می‌کند: «وَالَّذِي قَتَلَ عَلِيًّا كَانَ يُصَلِّي وَيَصُومُ وَيَقْرَأُ الْقُرْآنَ، وَقَتَلَهُ مُعْتَقِدًا أَنَّ اللَّهَ وَرَسُولَهُ يُحِبُّ قَتْلَ عَلِيٍّ، وَفَعَلَ ذَلِكَ مَحَبَّةً لِلَّهِ وَرَسُولِهِ - فِي زَعْمِهِ - وَإِنْ كَانَ فِي ذَلِكَ ضَالًّا مُبْتَدِعًا؛ کسی که علی را کشت، نماز می‌خواند، روزه می‌گرفت، قرآن می‌خواند و گرچه در این کار گمراه و بدعت‌گذار بود، امّا کشتن علی را با دوستی و محبت به خدا و رسول انجام داد.» و یا همو در همان کتاب می‌نویسد: «قتله واحد منهم وهو عبدالرحمن بن ملجم المرادي مع كونه كان من أعبد الناس وأهل العلم و السّنّة؛ قتله واحد منهم و هو عبد الرّحمن؛ قاتل علی، یکی از خوارج به نام عبدالرحمن بن ملجم مرادی بود که از عابدترین مردم زمان خویش و آگاه به سنّت پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) بود.»(منهاج السنة النبویة، ابن تیمیه، مؤسسة قرطبة، مصر، ج 5، ص 47) لینک مقاله: https://www.adyannet.com/fa/news/17138