ابن‌تیمیه، نه تنها با امیرمؤمنان (علیه السّلام) علناً دشمنی می‌ورزد، بلکه از قاتل ایشان نیز دفاع‌های سرسختانه می‌کند؛ چنان‌که وی در «منهاج السنة النبویة» می‌نویسد: «آن که علی (علیه السّلام) را کشت، اهل نماز، روزه و خواندن قرآن بود اعتقاد داشت کشتن علی (علیه السّلام) مورد رضایت خدا و پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) است و او نیز این کار را برای کسب محبت خدا و رسول انجام می‌دهد ـ اگر چه او در این عقیده گمراه بود ـ.» این در حالی است که چون سخن از قاتل و یا قاتلان عثمان به میان می‌آید همو درباره آنان چنین می‌گوید: «عثمان توسط گروهی اندک که همگی از ظالمان و طاغیان بودند کشته شد و تمام کسانی که در قتل عثمان تلاش نمودند، در اجتهاد خود به خطا رفته، ظالم سرکش و متجاوز به حدود الهی بودند... .» «أَمَّا قَوْلُهُ " وَخَالَفَهُ الْمُسْلِمُونَ [كُلُّهُمْ] حَتَّى قُتِلَ ". فَإِنْ أَرَادَ أَنَّهُمْ خَالَفُوهُ خِلَافًا يُبِيحُ قَتْلَهُ، أَوْ أَنَّهُمْ [كُلَّهُمْ] أَمَرُوا بِقَتْلِهِ، وَرَضُوا بِقَتْلِهِ، وَأَعَانُوا عَلَى قَتْلِهِ. فَهَذَا مِمَّا يَعْلَمُ كُلُّ أَحَدٍ أَنَّهُ مِنْ أَظْهَرِ الْكَذِبِ، فَإِنَّهُ لَمْ يَقْتُلْهُ إِلَّا طَائِفَةٌ قَلِيلَةٌ بَاغِيَةٌ ظَالِمَةٌ. قَالَ ابْنُ الزُّبَيْرِ: " لُعِنَتْ قَتَلَةُ عُثْمَانَ، خَرَجُوا عَلَيْهِ كَاللُّصُوصِ مِنْ وَرَاءِ الْقَرْيَةِ، فَقَتَلَهُمُ اللَّهُ كُلَّ قَتْلَةٍ، وَنَجَا مَنْ نَجَا مِنْهُمْ تَحْتَ بُطُونِ الْكَوَاكِبِ " يَعْنِي هَرَبُوا لَيْلًا، وَأَكْثَرُ الْمُسْلِمِينَ كَانُوا غَائِبِينَ، وَأَكْثَرُ أَهْلِ الْمَدِينَةِ الْحَاضِرِينَ لَمْ يَكُونُوا يَعْلَمُونَ أَنَّهُمْ يُرِيدُونَ قَتْلَهُ حَتَّى قَتَلُوهُ»(منهاج السنة النبویة، ابن‌تیمیه، مؤسسة قرطبة، مصر، ج 6، ص 296)
لینک مقاله: https://www.adyannet.com/fa/news/16176