پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ پیامبرخوانده‌ی بهائیت، کثرت نوشته‌جات مدعی پیامبری را نشان برتری او دانسته و گفته است: «انبیای اولوالعزم که عظمت قدر و رفعت مقامشان چون شمس واضح و لائح (: خورشید تابان و آشکار) است مفتخر شدند هرکدام به کتابی که در دست هست و مشاهده شده و آیات آن احصاء (: شمارش) گشته و از این غمام (: اَبر) رحمت رحمانی این قدر نازل شده که هنوز احدی احصاء ننموده».[1]
اما لازم است بدانیم که این دلایل حقانیت و برتری بهاء، سرشار از هزل‌گویی‌هایی است که حتی بهائیان نیز از تکرار آن‌ها شرم دارند؛ همچنان که او در خصوص هم‌نشینی با زنی زیبا نوشته است: «... طلوع کن از افق رضوان به جمال رحمان و دور سینه‌هایت، موهای خوشبویت را آویزان کن تا بر عالمین ارزانی داری بوی خوش پروردگار منانت را. مبادا سینه‌های صیقلی را از ملأ ظهور پنهان کنی و زلف‌های قدسی‌ را از لحظات انس بپوشانی. سپس روبروی عرش وارد شو، با موهای آویخته و زلف پریشان و روی سرخ و گونه‌های زینت شده و چشم‌های سرمه زده و با نام بلند مرتبه‌ی من بگیر، با دستان حورایت جام‌های سفید را».[2]
آری؛ پیامبرخوانده‌ی بهائی در کنار دیکته‌ی دستور اربابان خود، بیهوده‌گویی‌هایی را به خاطر مصرف مشروبات الکلی [3] داشته و آن‌ها را به عنوان وحی الهی و نشان برتری‌اش، به خورد أغنام خود می‌داده است.

پی‌نوشت:
[1]. حسینعلی نوری، ایقان، هوفمایم آلمان: لجنه‌ی ملّی نشر آثار بهائی به زبان فارسی و عربی، 1998 م، صص 144-143.
[2]. حسینعلی نوری، آثار قلم اعلی، بی‌جا: بی‌نا، بی‌تا، ج 2، لوح 11، صص 575-576.
[3]. ر.ک: عبدالحسین آیتی، کشف الحیل (3 جلدی)، تهران: بی‌نا، 1340 ش، ج 2، ص 168.