متن مقاله
از احادیث مشهور و معتبر در کتب فریقین، با کمی اختلاف در متن، حدیث ثقلین است که پیامبر فرمود: «انیّ تارک فیکم الثقلین، کتاب الله و عترتی، ما ان تمسکتم بهما لن تضلّوا ابداً.[1] به‌درستی‌‌که دو چیز را در میان شما می‌گذارم، کتاب خدا و اهل بیتم، تا مادامی که به این‌ها تمسک کنید، هرگز گمراه نمی‌شوید.» پیامبر به صورت قطع یقین، عترت و اهل بیت خود را، هم‌ردیف و همراه با قرآن معرفی می‌کند، چرا که حقایق و علوم قرآنی را فقط ایشان می‌دانند و تمسک و پیروی از آن دو را یگانه راه هدایت و رسیدن به حق و نجات ابدی از انحرافات و گمراهی‌ها و گرفتاری‌ها بیان فرموده است.
و در میان عترت پیامبر، حضرت علی (علیه‌السلام) در حقیقت بعد از پیامبر، یکی از شاخصه‌های اصلی از اهل بیت پیامبر است و جزء آن پنج نفری است که از نزدیکان رسول خداست و حضرتش او را به منزله‌ی نفس و جان خود قرار داده است و طبق آیه قرآن که خداوند می‌فرماید: «...انفسنا و انفسکم...» معرفی کرده است. پس حضرت علی (علیه‌السلام) اهل بیت و عترت پیامبر اکرم است.
مناوی عالم اهل سنت در کتاب خود، ذیل حدیث «من کنت ولیّه فعلیّ ولیّه.[2] هر کس من ولیّ او هستم، پس علی سرپرست اوست.» می‌نویسد: دیلمی آن را به لفظ: «من کنت نبیّه فعلیّ ولیّه» یعنی هر کس من نبیّ اویم، پس علی ولیّ اوست.» روایت کرده و به همین دلیل ابوبکر گفته است: «علی عتره رسول الله صلی الله علیه -وآله- وسلّم.» چرا که آنان ستارگان هدایتند و کسی‌که به آن‌ها اقتداء کند، هدایت خواهد شد.[3]
در نتیجه به اعتراف صریح ابوبکر به -عترت- بودن علی بن ابی‌طالب (علیه‌السلام) این سؤال مطرح است که بعد از رحلت پیامبر اکرم، کنار نهادن حضرت علی (علیه‌السلام) از صحنه‌ی خلافتی که در پیاده کردن احکام قرآن، و نشر علوم و معارف الهی خلاصه می‌شد، 25 سال خانه نشین کردن او، آن هم با آتش زدن درب خانه‌اش و با زور و تهدید، به مسجد بردنش برای گرفتن بیعت از حضرتش، و ... چه معنا و مجوّزی داشت؟ والله العالم

پی‌نوشت:

[1]. مسند، احمد بن حنبل، موسسه الرساله، بیروت، لبنان، ج4 ص134.
[2]. فیض القدیر، مناوی، مطبعه مصطفی محمد، قاهره، مصر، ج6 ص218.
[3]. الغدیر، علامه امینی، مرکز الغدیر للدراسات الاسلامیه، قم، ایران، ج1 ص303.