دشمنان اهل‌بیت و امیرالمومنین (علیهم‌السلام) هر کسی را که بر خلاف عقایدشان حرفی بزند و یا از کسانی‌که مورد قبول ایشان است تعریف و تمجید نکند را مجرم دانسته و مستحق توبیخ می‌دانند.
محمد بن عبدالله بن محمد بن حمدویه بن نعیم بن حکم معروف به حاکم نیشابوری از جمله بزرگان اهل حدیث است که به نقل فضائل امیرالمومنین علی (علیه‌السلام) پرداخته است و در کتاب خود حدیث «من کنت مولاه فعلی مولاه» و «حدیث طیر» را آورده و کتابی را نیز در باب فضائل حضرت فاطمه (سلام‌الله‌علیها) نگاشته است. اما به خاطر دشمنی با معاویه و امویان، مورد خشم و غضب واقع شده و متهم به تشیع شده است.
حاکم نیشابوری به صورت علنی و آشکارا از معاویه و عملکرد وی انتقاد می‌کرد و به خاطر همین موضع گیری‌ها، توسط کرامیه (که قائل به تشبیه و تجسیم خداوند هستند) مورد تعرض قرار گرفت و منبرش شکسته شد و در منزلش محبوس شد. وی حتی جرأت رفتن به مسجد را نیز نداشت. ابوعبدالرحمن سلمی برای نجات حاکم از این وضعیت، به وی پیشنهاد داد تا روایتی را در فضیلت معاویه نقل کند، اما حاکم نپذیرفت و گفت: «لا یجیء من قلبی، لا یجیء من قلبی»[1]

پی‌نوشت:

[1]. ذهبی، سیر اعلام النبلاء، بیروت لبنان، ج17، ص175