در دوران صدر اسلام یاران پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) در یک تقسیم‌بندی به دو گروه تقسیم شدند. دسته اول همان یاران پیامبر بودند که همراه ایشان و یا پس از آن، با دست کشیدن از همه مال و اموال و دارایی‌های خود از مکه به سمت مدینه مهاجرت کردند، که به ایشان «مهاجرین» گفته می‌شود. دسته دوم عده‌ای دیگر از یاران پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) را شامل می‌شود که در مدینه در جرگه مسلمانان و مصاحبین ایشان در آمدند و به آن‌ها «انصار» گفته می‌شود.
اما محمد بن عبدالوهاب با تشبیه دعوت خود به دعوت پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله)، کسانی را که از اهالی منطقه درعیه به وی ایمان می‌آوردند را «انصار» و کسانی را که از خارج از منطقه درعیه ایمان می‌آوردند، «مهاجرین» نامید.[1]
او معتقد بود اعمال کسانی‌که آیین وهابیت را نپذیرند، باطل است و پس از قبول آیین وهابیت، باید اعمال سابق را نیز اعاده کنند و بر همین مبنا، کسانی‌که قبل از پذیرش آیین وهابیت حج واجب انجام داده و قصد پیروی از آیین او را داشتند، به دستور محمد بن عبدالوهاب حج خود را اعاده می‌کردند.[2]

پی‌نوشت:

[1]. زینی دحلان، الدرر السنیه فی الرد علی الوهابیه، لبنان بیروت، ص27
[2]. همان