کشف استعداد و مقبول قرار گرفتن یک شخص معمولاً در ابتدا با تأیید نزدیکان و اطرافیان به خصوص خانواده اتفاق می‌افتد و پس از آن با پشتوانه قرار گرفتن نزدیک‌ترین افراد که اطلاع کامل از ایده و نظر آن شخص دارند، کم کم به جامعه معرفی می‌شود. این روند باعث می‌شود چنان‌چه جامعه در مورد پذیرش و یا مقبولیت فرد، دارای سؤالاتی باشند، نزدیکان شخص مورد نظر، در حمایت از او به بسیاری از شبهات پاسخ خواهند داد.
اما در مورد محمد بن عبدالوهاب ماجرا به شکل دیگری به وقوع پیوست و آن این‌که افراد درجه یک که همان خانواده وی باشند و از قضا از اهل علم نیز بودند، با دانستن افکار و عقاید فرزند خویش، وی را از نشر عقاید سخیفش برحذر داشتند، ولی وی از نظر ایشان سرپیچی کرد.
عبدالوهاب بن سلیمان، قاضی عیینه و حُریمله، پدر محمد بن عبدالوهاب از اولین کسانی است که از افکار انحرافی و کفرآمیز فرزندش آگاه شد و او را سرزنش و نکوهش کرد و مردم را از عقاید باطلش آگاه ساخت.[1]

پی‌نوشت:

[1]. زینی دحلان، الدرر السنیه فی الرد علی الوهابیه، بی‌تا، بی‌جا، ص29