احمد بن حنبل در پیشگاه برخی بزرگان دارای وجهه خوبی است که وی را از معاندین امیرالمومنین (علیه‌السلام) برحذر می‌دارند که شاید بیشترین علت آن نوشتن کتابی از جانب وی در شأن و مقام حضرت علی (علیه‌السلام) است. اما نقل‌های تاریخی و حمایت احمد بن حنبل از ناصبین و توهین کنندگان به ساحت ائمه اطهار (علیهم‌السلام) واقعیاتی را به ما نشان می‌دهد که خلاف نظریه خوش‌بینانه نسبت به احمد بن حنبل را در پی دارد.
از جمله جنایات کارگزاران متوکل عباسی توهین و جسارت به امام جواد (علیه‌السلام) است. عمر بن فرج امام را در حالی که در حال روزه بود به شراب‌خواری و مستی متهم کرد که امام جواد (علیه السلام) در واکنش به این هکاکی، وی را لعن و نفرین نمود.
توهین و جسارت کارگزار متوکل به امام جواد (علیه السلام) آن قدر سخت و جانسوز بود که وقتی خبر مرگ عمر بن فرج به امام هادی (علیه السلام) رسید آن حضرت 24 مرتبه خداوند را شکر کرده و عمر بن فرج را لعن فرمود[1] و این در صورتی بود که احمد بن حنبل به جای پرخاش و چهره برگرداندن از متوکل، به تعریف و تمجید از وی می‌پرداخت. ذهبی با اتقان سند نامه تمجید احمد بن حنبل از متوکل، احمد بن حنبل را به خورشید تشبیه می‌کند[2]

پی‌نوشت:

[1]. کلینی، الکافی، دار الکتب الاسلامیه، ج1، ص496-497
[2]. «فهذه الرساله إسنادها کالشمس، فانظر الی هذا النفس النورانی.» ذهبی، سیر اعلام النبلاء، بیروت، ج11، ص281-286