صوفیه روی اصل تقدم عشق بر عقل عملاً ذکر را بر فکر مقدم داشته، و اوقات زیادی را مصروف اذکار مخصوص به خود می نمایند، که اگر اصل ذکر اختراعی نباشد لا اقل حد و حدود و کیفیت ادای آن ساختگی است. مدرک این گونه اذکار غالباً نظر و ذوق مرشد و یا خوابهای او و مریدان اوست!

عجب این جاست که هر کسی را ذکر مخصوصی است که باید به اذن مرشد و با عدد مخصوص در مواقع خاصی به جا آورد.
البته این موضوع مخالف صریح اخبار و آیاتی است که مردم را همگی و به طور دسته جمعی  به هر ذکری از اذکار یا خصوص بعضی از اذکار مانند لااله الا الله و نظایر آن؛ دعوت می کند بدون آنکه این گونه حرف ها در کار باشد.

می خواهیم بدانیم آیا پیغمبر اکرم (ص) و ائمه هدی (ع) پدر مهربان روحانی و مربی اخلاق همه پیروان خود بوده اند یا نه؟ اگر بوده اند پس چرا آن نوع تعلیماتی که صوفیه گمان می کنند در تربیت افراد مدخلیت تمام دارد، به مردم نداده اند؟

آیا ذکر و یاد خدا هم اجازه لازم دارد؟ آیا لا اله الا الله و سبحان الله ، چیزی است که به مزاج کسی سازگار و به مزاج دیگری ناسازگار باشد؟

آیا این اطوار و حرکات و نعره های مستانه و آهنگهای مختلفی که در هنگام ذکر گفتن، بعضی از صوفیه از خود ظاهر می کنند در ترقی روح مدخلیت دارد؟!
صوفی ها در جواب این سوالات چه خواهند گفت؟

اساسا اخبار متعددی در مورد عبادات وارد شده که از هر گونه دخل و تصرفی در کیفیت و کمیت آن جدا ً جلوگیری نموده است ولو اینکه آن تصرف به زیاد کردن آن کلماتی باشد که خیلی خوب و مناسب به نظر می رسد، با این حال با چه جراتی می توان کیفیات مخصوصی از برای اذکار و کیفیت و کمیت آن قائل شد در صورتی که هیچ مدرکی برای آن در دست نیست؟

و السلام علی من اتبع الهدی