پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ یکی از وظایف علما و کارشناسان در حوزه تصوف، مخالفت‌کردن با انحرافات و بدعت‌های صوفیان است، تا با علم خود بر علیه این افراد، مبارزه و مناظره کرده و این بدعت‌ها و عقاید فاسد را به مردم بشناسانند. رسول خدا (صلی الله علیه و آله) فرمودند: «إِذَا ظَهَرَتِ الْبِدَعُ فِي أُمَّتِي فَلْيُظْهِرِ الْعَالِمُ عِلْمَهُ ، فَمَنْ لَمْ يَفْعَلْ فَعَلَيْهِ لَعْنَةُ اللَّهِ[اصول افی، ج1، ص54] چون بدعت در امت من ظاهر شود، باید که عالم علم خود را ظاهر سازد و اگر ظاهر نسازد پس بر اوست لعنت خدا»
از بدعت‌های این فرقه‌ی صوفیه می‌توان به ولایت‌گریزی و طرح مسئله امامت در قطب، عدم تقید به شرع و تکالیف شرعی، جعل خانقاه در برابر مسجد، عُشریه در برابر خُمس، انجام سماع یا همان رقص و حرکات موزون و موارد دیگر اشاره کرد، که در شرع مقدس اسلام اصلا وارد نشده است. به‌عنوان نمونه یکی از واجباتی که در اسلام به آن تأکید شده، خمس مؤونه مازاد در سال است که فرقه‌ی صوفیه نعمت‌اللهی پرداخت عشریه(یک دهم) را جایگزین خمس و زکاتِ تمام ارباح مکاسب می‌داند. ملاسلطان گنابادی در نامه‌ی خود به حاج عبدالهادی می‌نویسد: «یک عُشر از ارباح مکاسب و زراعات داده شود، مُغنی از زکات زکوی و از خمس خواهد بود.»[ نابغه علم و عرفان، ص273]
بنابراین یکی از وظایف مهم و اساسی علما و فقهاء، مخالفت و مبارزه با بدعت و انحرافاتی است که از طرف صوفیان صادر شده و سبب تشویش اذهان مردم می‌شوند.

پی‌نوشت:
کلینی، محمد بن یعقوب، اصول کافی، تهران، نشر داراکتب اسلامیه، 1365ه.ش، ج1، ص54.
تابنده، سلطان حسین، نابغه علم و عرفان، تهران، نشر حقیقت، 1384، چاپ اول، ص 273.