پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ سال 2018... عفرین سقوط کرد! عِفرین نام شهر (و منطقه‌ای) کردنشین در سوریه است. دولت حریص و طمّاعِ ترکیه با حمایت از برخی گروه‌های مسلح، این شهر را اشغال کرد. سران و رهبران عفرین اما دل به وعده‌های امریکایی خوش کرده و امید به حمایت آنان بسته بودند... امریکایی‌ها طبق معمول خیانت کرده و پشت آنان را خالی کردند. عفرین سقوط کرد... پس مسلحین مورد حمایتِ ترکیه و غرب، در یکی از میادین عفرین جمع شده و مجسمه کاوه آهنگر را به رگبار بستند! به هر روی، این حادثه روسیاهی چند جریان را به خوبی اثبت کرد.:
- دسته نخست، مجامع بین المللی که خود را حامی آزادی، دموکراسی و حقوق بشر معرفی می‌کنند، در این ماجرا و حوادث دلخراش آن یا مطلقاً سکوت کردند یا در حد چند بیانیه بی‌خاصیت اعلام موضع کردند. از سویی امریکایی‌ها و اروپایی‌ها که باز هم طبق رویه‌ی همیشگی‌شان پیمان شکنی کردند...
- مهم‌تر از همه در این میان، جریان باستانگرا در داخل ایران بود. این جریان که روز و شب خود را پاسدارِ فرهنگ اصیل آریایی می‌نامد و به هر کس که اندکی توهمات نِژادپرستانه‌شان را در معرض نقد و بررسی قرار دهد، حمله ور می‌شود... در این ماجرا شدیداً روسیاه شد. اول اینکه آنان از کُردهای عفرین حمایت می‌کردند، چون معتقدند کردها اصالت آریایی دارند و از همین روی (به خاطر نژاد! و نه به خاطر دین و انسانیت) خود را پشتیبان کردها در سوریه معرفی می‌کردند. از سویی وقتی با خیانت امریکایی‌ها عفرین سقوط کرد، آنان حاضر نشدند رفتار دولت امریکا را محکوم کنند. چطور وقتی یک عرب و... مرتکب خطا یا جُرمی می‌شود، بسیاری از باستانگرایان، به صدر و ذیل قوم عرب فحاشی می‌کنند؟ اما وقتی دولت امریکا به آرمان‌های آریاگرایانه‌ی باستانگرایان خیانت می‌کند، آنان حتی جرئت نمی‌کنند به رفتارهای امریکایی‌های اعتراض کنند! نه اعتراضی... نه کمپینی و نه هیچ چیزی دیگری! ذلت و حقارت تا کجا؟! به راستی پشت پرده چه خبر است؟ عجیب اینکه باستان‌پرستان، با این وضع ذلت‌بار، خود را مالک آینده ایران هم می‌نامند! گمان می‌کنند با شعر و شعار و «کورش کورش گفتن» همه چیز حل می‌شود، اما تجربه نشان داده این جماعت اهل عمل نیستند و هر جا فرصتی به دست بیاورند، دار و ندار این سرزمین را بر باد می‌دهند... و اساساً هیچ علاقه، انگیزه، توان و پتانسیلی برای حفظ ایران ندارند. اگر هم شعاری می‌دهند برای ارضای حس ناکارآمدی‌شان است.