بخاری در مواردی به خرافات دامن زیده است که به احتمال زیاد انگیزه آن بنا به خواست حکّام اموی برای ادامه سلطه جائرانه خود بر مردم و جامعه اسلامی بوده باشد. از جمله بخاری روایتی را آورده که سنگسار کردن میمون زناکار  در آن دیده می‌شود: «نعیم بن حماد، از هشیم، از حصین، از عمرو بن میمون چنین نقل می‌کند: در دوران جاهلیت، میمون زناکاری را دیدم که اطراف او جمع شده بودند و او را سنگسار می‌کردند. من نیز به همراه دیگران به سنگسار او پرداختم» [1]
اگر انسان کمی واقع بین باشد چگونه بر خود می‌قبولاند که حیوانی زنا کرده باشد؟ مگر حیوانات علقه ازدواج دارند و یا برای جدایی، طلاق دارند که متخلف از آن  را زناکار بنامیم؟! آیا وجود چنین روایاتی و نشر و مطرح کردن آن چه سودی برای جامعه انسانی و مومنان و مسلمانان دارد که بخاری آن را در کتاب خود آورده است؟
نمونه دیگر در این باب «حدیث ذباب» است که بخاری آن را از ابوهریره به نقل از پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) روایت کرده است: «چون مگس در ظرف یکی از شما افتاد، باید تمام بدن مگس را در غذا و یا آب آن ظرف فرو برد. به علت آن که در یکی از دو بال آن، درد است و در دیگری شفاء» [2]
آیا این گونه روایات جز با حالت جمود فکری قابل توجیه است؟ چگونه می‌شود پیامبری که برای هدایت انسان‌ها آمده و پاکی و پاکیزگی را برای جامعه به ارمغان آورده است بفرماید که پشه یا مگس (که انسان از آن مشمئز می‌شود) را در غذا غوطه‌ور گرداند!
پی‌نوشت:
[1]. بخاری، صحیح بخاری، دار ابن کثیر،ج3، ص3633
[2]. بخاری، صحیح بخاری، دار ابن کثیر، ج5، ص2180