مسلمانان در طول تاریخ، به زیارت قبور انبیا، صالحان و علما رفته و با بوسیدن، دست‌کشیدن و گذاشتن صورت بر روی قبور، انبیا، صالحان و علمای خود احترام گذاشته و به آن‌ها تبرک جسته‌اند اما ابن‌تیمیه و اتباع وی این اعمال را حرام دانسته و مسلمانان را به شرک و کفر متهم می‌کنند و آنان را «قبورین» و «عبادت کنندگان قبرها» می‌نامند.

وهابیان اعمال و  رفتار مسلمانان را به رفتار مردم دوران جاهلیت با بت‌های خود، تشبیه کرده و مسلمانان را همانند مشرکین صدر اسلام می‌دانند. ابن‌تیمیه بوسیدن و دست کشیدن بر روی قبر پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) و قبور سایر انبیا (علیهم السّلام)، صالحین، صحابه و اهل‌بیت (علیهم السّلام) را جایز ندانسته و این مطلب را به تمامی علما نسبت می‌دهد.[1]

این در حالی است که علی بن محمد بن بدر می‌گوید: روز جمعه در نماز شرکت کردم. ناگهان متوجه شدم احمد بن حنبل نیز در نزدیکی من قرار دارد. سائلی درخواست کمک کرد. احمد بن حنبل قطعه‌ای (بخشی از یک درهم) به او کمک کرد. پس از اتمام نماز شخصی سراغ سائل رفت و از او خواهش کرد قطعه‌ای را که احمد بن حنبل به او داده بود، به او بدهد اما سائل قبول نکرد. آن مرد گفت: قطعه را به من بده و من در مقابل آن یک درهم به تو می‌دهم اما سائل باز هم قبول نکرد. آن مرد حاضر شده بود در مقابل قطعه احمد بن حنبل 50 درهم به سائل بدهد اما سائل نپذیرفت و گفت: همان‌طور که تو انتظار برکت از این قطعه را داری، من نیز به برکت درهم احمد بن حنبل امید‌وارم.[2]

همچنین زمانی که احمد بن حنبل پیشوای حنابله در سال 241 هجری قمری از دینا رفت و در بغداد دفن شد. قبر او مورد تبرک مسلمانان واقع شد. ذهبی سلفی می‌نویسد: بسیاری از اولیای خدا از احمد بن حنبل تعریف و تمجید کرده‌اند و به او تبرک جسته‌اند.[3] ابومحمد تمیمی می‌گوید: هنگامی که پدرم ابوالفرج از دنیا رفت، نمی‌خواستم او را در کنار احمد بن حنبل دفن کنم اما بالأخره تصمیم گرفتم او را در کنار احمد بن حنبل دفن کنم. پدرم شب به خوابم آمد و فرمود: با دفن کردن من کنار احمد بن حنبل جای احمد را تنگ کردی. گفتم: اگر دوست داری نبش قبر می‌کنم و در جای دیگری دفن می‌کنم؟ پدرم در جواب گفت: اگر به جای دیگری منتقل کنی به چه کسی تبرک بجویم.[4]

پی‌نوشت

[1]. «اتفق العلماء علی أنّ من زار قبر النّبیّ (صلی الله علیه و آله و سلم) أو قبر غیره من الأنبیاء و الصالحین ـ الصحابة و أهل البیت و غیرهم ـ أنّه لا یتمسح به و لا یقبله، بل لیس فی الدنیا من الجمادات ما یشرع تقبیلها إلّا الحجر الأسود.» مجموعة الفتاوی، ابن‌تیمیه حرّانی، مؤسسه دار الوفا، 27، ص 48.
[2]. «فإنّی لأجور من برکة هذا القطعة ما ترجوه أنت.» تاریخ دمشق الکبیر، ابن عساکر دمشقی شافعی، دار إحیاء التراث العربی، بیروت، ج 5، ص 315.
[3]. «و قد أثنی علی أبی عبدالله جماعة من أولیاء الله و تبّرکوا به.» سیر أعلام النبلاء، ذهبی، مؤسسة الرسالة، بیروت، ج 11، ص 205.
[4]. «إذا نقلتنی عن هذا الرجل فبمن أتبرک.» طبقات الحنابلة، محمد بن ابی یعلی، دارالمعرفة، بیروت، ج 2، ص 251.