پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ وجود امام در هر عصر و زمان لازم بوده که به اعتقاد شیعیان، حضرت حجت بن الحسن العسکری(علیه‌السلام) در زمان غیبت امام است كه خاتم الولایه و قطب عالم امکان بوده و به امر پروردگار در جهان، دارای ولايت تكوينی است. امام محور جهان هستی است که اگر نباشد، پایداری جهان و بقای اهل آن، محال خواهد بود که «لولا الحجه لساخت الارض باهلها [اصول کافی، ج1، ص334] اگر حجت نباشد زمين اهل خود را فرو مي برد.» اما فرقه‌ی منحرف صوفیه معتقد بر این است که مفهوم قطب در شیعه و تصوف یکی است، لذا با گستاخی شیخ و مرشد خود را به عنوان قطب عالم امکان معرفی می‌کنند و در این‌باره گفته‌اند: «اعتقاد به وجود امام به عنوان قطب عالم امکان با مفهوم  قطب در تصوف تقریباً یکسان است»(عرفان ایران، ج7، ص33) و یا اینکه «قطب و امام هر دو مظهر یک حقیقت و دارای یک معنا و اشاره به یک شخص است»[همان] این گفتار از سوی صوفیان، جز به جهت فریب و گمراه کردن مردم نبوده که خودشان را تا جایگاه امام معصوم(علیه‌السلام) بالا آورده و در زمان غیبت از عدم حضور حجة ابن الحسن العسگری(علیه‌السلام) سوء استفاده کرده‌اند و شیخ خود را قطب عالم دانسته‌اند، در حالی که باید گفت امام در هر عصری چه در حضور و چه در زمان غیبت، قطب عالم است.

پی‌نوشت:
كليني، اصول كافی، چاپ المکتبةالاسلاميه، 1381، ج1، ص334.
آزمایش، مصطفی، مجموعه مقالات فصلنامه عرفان ایران، تهران، انتشارات حقیقت، چاپ اول، 1379، ج7، ص33.