منبع علم را می‌توان دو چیز دانست:1. علمی که بر حسب تجربه در دنیای مادی به دست می‌آید که همراه با آزمون و خطا است و در طول زمان به دست می‌آید و در معرض زوال و نابودی است چرا که بسیاری از تجربیات جدید علوم تجربی قبل را دچار دگرگونی نموده و خطا بودن آن آشکار می‌گردد. 2. علومی که به منبع وحی متصل بوده و جزء علوم الهی است که بشر به آن واقف می‌گردد. همین موضوع را می‌توان مرزی بین کلمات خداوند و آن‌چه به دروغ به ایشان نسبت داده‌اند، دانست.
در کتب بخاری و مسلم که مورد قبول وهابیت است است روایاتی از ابوهریره دال بر جسمانیت خداوند آورده شده که امروزه مضحک بودن آن بیشتر عیان گشته است از جمله روایتی که ابوهریره به پیامبر نسبت داده : «پروردگار ما هر شب، یک سوم به آخر شب مانده، به آسمان دنیا می‌آید...» [1]
امروزه و با پیشرفت علم و دانش بشری و اینکه کروی بودن زمین برای همه جهانیان به اثبات رسیده، نسبت دروغ دادن چنین احادیثی به پیامبر گرامی اسلام بیشتر از پیش برملا شده است. کروی بودن زمین این واقعیت انکار نا پذیر را به دنبال دارد که همواره یک نیمه آن در تاریکی بوده و به اصطلاح، شب است. بنابراین در لوازم قبول چنین احادیثی باید قائل شویم خداوند می‌بایست همواره در آسمان زمین گردش کند و  فرود او از جایی به آسمان دنیا و در پاسی از شب گذشته (یک سوم به آخر شب مانده) توجیهی نخواهد داشت.
بنابراین به سادگی می‌توان نقض کلام قائلین به جسمانیت خداوند را در تناقضات قصه‌هایی که تحت عنوان روایت نقل می‌کنند را مشاهده کرد.
پی‌نوشت:
[1]. بخاری، صحیح بخاری، دار ابن کثیر، یروت1407، ج5، ص113