پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_هر دین و مسلکی دارای یک سری تعبدیات (احکامی که دلیل واجب و یا حرام شدنشان از لحاظ عقلی مشخص نیست) است که سوال و ایراد گرفتن از این تعبدیات نه تنها وارد نیست بلکه بی‌انصافی و جهل اشخاصی که این روش را پیش می‌برند، می‌رساند؛ روش صحیح در نگرش انتقادی همانا بیان کردن نقایص در اصول آن دین است، اصولی که آن تعبدیات بر آنها پایه نهاده شده‌اند. در اسلام هم احکامی مانند دیات، خواندن نماز به زبان عربی، چگونگی نماز و ... (که البته برای برخی از این تعبدیات حکمت‌هایی یافت شده) وجود دارد. مبلغین مسیحت تبشیری نیز به دلیل اینکه در نقد اصول اسلامی عاجزند، کم از این روش یعنی اشکال و ایراد به تعبدیات، استفاده نمی‌کنند و اما خود از این نکته غافلند که اگر صفحات کتاب مقدسشان و بخش عهد قدیم را ورق بزنند کم احکام عجیب و غریب نخواهند یافت.
احکامی که اگر نگوییم بیرحمی کسی که آنها را وضع کرده می‌رساند، لااقل اعجاب هر خواننده ‌ای را برمی‌انگیزاند. ما در اینجا فقط به یکی از این احکام عجیب و سخت اشاره می‌کنیم: « و هرگاه‌ گاوی‌ به‌ شاخ‌ خود مردی‌ یا زنی‌ را بزند که‌ او بمیرد، گاو را البته‌ سنگسار کنند، و گوشتش‌ را نخورند و صاحب‌ گاو بی‌گناه‌ باشد، و لیکن‌ اگر گاو قبل‌ از آن‌ شاخ‌زن‌ می‌بود، و صاحبش‌ آگاه‌ بود، و آن‌ را نگاه‌ نداشت‌، و او مردی‌ یا زنی‌ را کشت‌، گاو را سنگسار کنند، و صاحبش‌ را نیز به‌ قتل‌ رسانند.»[1]و « اگر گاو، غلامی‌ یا کنیزی‌ را بزند، سی‌ مثقال‌ نقره‌ به‌ صاحب‌ او داده‌ شود، و گاو سنگسار شود»[2]حال اگر بخواهیم طبق روش و منطق مبلغین تبشیری عمل کنیم باید بپرسیم از آنان که خدای مسیحت چرا برای گاو بیچاره که صاحب عقل نیست و به کسی آسیب رسانده این چنین مجازات سخت مثل سنگسار در نظر گرفته است؟ آیا مقصود خدای مسیحیت ازسنگسار کردن چنین گاوی درس عبرت شدن برای سایر گاوهاست؟!
اما هدف از این نوشتار این نیست، بلکه بیان موارد مشابهی است در کتاب مقدس مسیحت که مبلغانش به برخی تعبدیات اسلامی خرده می‌گیرند، و اگر قرار بر اشکال وارد کردن به احکام تعبدی در مسیحیت باشد، به قول معروف مثنوی هزار من می‌نویسیم...هر چند که مسیحیان احکام عهد عتیق را منسوخ شده می‌دانند اما بالاخره روزگاری خدایشان که با حکیم بودن از او یاد می‌کنند، این احکام سخت و عجیب را مقرر نموده و لازم الاجرا...

پی‌نوشت:
[1]. کتاب مقدس، ترجمه قدیم، خروج،21 : 28-29
[2]. همان،21 : 32