هنگامی که به مخلوق بودن خود و نظام هستی آگاه گشتیم و خداوند را آفریننده خود دانستیم، همان گونه که بشر به نسبت به اختراعات خود و آن‌چه به آن دست یافته است را چیره و مستولی می‌بیند به راحتی می‌توان این مثال را از باب تقریب به ذهن در مورد کل نظام هستی و احاطه خداوند بر آن به راحتی به انباط رساند. خداوند به عنوان خالق هستی و فیض دهنده و آن همواره مخلوقاتش را در پیش رو دارد و انقطاع از منبع فیض چیزی جز نابودی را برای انسان و سایر آفریده‌ها به دنبال نخواهد داشت. در بعد عرفانی نیز «وَنَحْنُ أَقْرَبُ إِلَيْهِ مِنْ حَبْلِ الْوَرِيدِ [ق/16] ما از شاهرگ [او] به او نزديكتريم.» نیز ناظر به همین موضوع است که خداوند از هر چیز به انسان نزدیک‌تر است و تا جایی که حتی از رگ گردن نیز خداوند خود را به انسان نزدیک‌تر می‌داند. 
اما در کتب مورد قبول وهابیت به مواردی در مورد فاصله انسان با خداوند بر می‌خوریم که به دوری مکانی با خداوند منجر می‌شود: «راوی گوید: ما در بطحاء بودیم. پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) میان ما بود. ابری از آن جا گذشت. به آن نگریست و فرمود: ... بین شما و آسمان چه مقدار فاصله است؟ گفتند: نمی‌دانیم. فرمود بین شما و آسمان 71، 72 و یا 73 سال فاصله است و آسمان بعدی همچنین... تا هفت آسمان، و فاصله آنها را بر شمرد. سپس روی آسمان هفتم دریاست که بین پایین و بالای آن مثل فاصله دو آسمان است. سپس بر بالای آن هشت بز کوهی است که سُم آنها تا زانو، فاصله بین دو آسمان است و خدا بالای آن است» [1]
جالب اینجاست همان هایی که این روایات را نقل می‌کنند که از طرفی قرآن و آیات آن را نیز از جمله نزدیک بودن خداوند از رگ گردن به انسان را نیز به ظاهر معتقد هستند!!!
پی‌نوشت:
[1]. سنن ابن‌ماجه، دار الفکر بیروت، تحقیق: محمد فواد الباقی، ج1، ص193
عن العباس بن عبدالمطلب قال کنت بالبطحاء فی عصابه و فیهم رسول الله (ص) بفرّت به سحابه فنظر ألیها فقال ما تسمّون هذه؟ قالو...