عقیده وهابی‌گری را باید برگرفته از عقاید و افکار ابن تیمیه دانست و وهابیت را آیینه تمام نمای آن نامید که در قرن دوازدهم توسط محمد بن عبدالوهاب سعی نمود آن را به‌عنوان یک مذهب و یکی از شاخه‌های دین اسلام معرفی نماید. ناگفته پیداست که فرهنگ غنی شیعه و استحکام آن بر پایه ارزش‌ها و معیارهای دینی بسیار فراتر از آن است که ادعای عقیده‌ای پوشالین مانند وهابیت را منتسب به خود بداند، تا چه رسد به این‌که آن را به‌عنوان یکی از شاخه‌های اسلامی بر خود بقبولاند. لذا ایشان چاره را در آن دیدند که خود را به اهل‌سنت نزدیک نمایند و از این طریق جایگاهی را برای خود اثبات نمایند، اما اهل سنت نیز با بررسی افکار و عقاید این فرقه نوظهور به موقع از آن برائت جستند و آن را مخالف مبانی دین مبین اسلام دانستند. مخالفت علمای بزرگ اهل سنت با عقاید خرافی ابن تیمیه به همان زمانی بر می‌گردد که وی در سن 33 سالگی افکارش را علناً بروز داد. علمای اهل سنت در همان زمان بر علیه وی موضع گرفتند تا جایی که کتاب‌هایی را نیز در رد عقاید ابن تیمیه به رشته تحریر درآوردند.
ابن حجر هیثمی، از علمای بزرگ اهل سنت درباره ابن تیمیه در کتاب خود آورده است: «خدا او را خوار و گمراه و کور و کر کرده است و معاصرین وی از شافعی‌ها و مالکی‌ها و حنفی‌ها بر فساد افکار و اقوال او تصریح دارند و اعتراض او حتی عمر بن خطاب و علی بن ابی‌طالب (علیه‌السلام) را نیز در برگرفته است. ... سخنان ابن تیمیه فاقد ارزش بوده او بدعت‌گذار، گمراه و غیر معتدل است. خداوند با او به عدالت خود رفتار نماید و ما را از شر عقیده و اسم وی حفظ کند.»[الفتاوی الحدیثه، ص۸۶]

پی‌نوشت:

احمد بن حجر هیثمی، الفتاوی الحدیثه، مصر، مطبعه العلمیه، ص ۸۶. «ابْن تَيْمِية عبد خذله الله وأضلَّه وأعماه وأصمه وأذلَّه، وَبِذَلِك صرح الْأَئِمَّة الَّذين بينوا فَسَاد أَحْوَاله وَكذب أَقْوَاله، وَمن أَرَادَ ذَلِك فَعَلَيهِ بمطالعة كَلَام الإِمَام الْمُجْتَهد الْمُتَّفق على إِمَامَته وجلالته وبلوغه مرتبَة الِاجْتِهَاد أبي الْحسن السُّبْكِيّ وَولده التَّاج وَالشَّيْخ الإِمَام الْعِزّ بن جمَاعَة وَأهل عصرهم، وَغَيرهم من الشَّافِعِيَّة والمالكية وَالْحَنَفِيَّة، وَلم يقصر اعتراضه على متأخري الصُّوفِيَّة بل اعْترض على مثل عمر بن الْخطاب وَعلي بن أبي طَالب رَضِي الله عَنْهُمَا كَمَا يَأْتِي ...»