عده ای بیان می دارند که علت عدم گسترش دین زرتشت توسط ایرانیان این بوده که نخواستند آیین خود را با زور به دیگر مردم جهان تحمیل کنند. ولی وقتی تاریخ مورد مطالعه قرار می گیرد، مشخص می شود که رفتار های بعضی از پادشاهان پیرو دین زرتشت نشان دهنده واقعیتی است که خلاف این مطلب را بیان می دارد. یکی از آن پادشاهان فردی به نام شاپور هست که ایرانیان او را به ذوالاکتاف مشهور می دانند. در مورد ذوالاکتاف بودن شاپور چند احتمال بیان شده که نشان گر کردار نیک شاهان ساسانی با مخالفان خود بوده است.
ايرانيان شاپور را «ذوالاكتاف» لقب داده‏ اند، زيرا كه بنا به روايات، در جنگ‌هاى سختى كه با عرب می‌كرد، شانه‏‌هاى اسيران را سوراخ مى‏ كرد.[1] نولدکه معتقد است که شاپور تا دم مرگ در کشتار عرب می کوشید و استخوان کتف روسای ایشان را بر می کند و از این روی او را ذوالاکتاف خواندند. در نقلی است که او عرب های اسیر را جفت جفت از شانه هایشان به هم می بست.[2]

پی‌نوشت:

[1]. کریستین‌سن،آرتور، کتاب ایران در زمان ساسانیان، ترجمه رشید یاسمی، نشر دنیای کتاب، سال 1368، صفحه 159
[2]. نولدکه، تئودور، کتاب تاریخ ایرانیان و عربها در زمان ساسانیان، ترجمه عباس زریاب، نشر انجمن آثار ملی، سال 1358، صفحه 95