همبستری با حوریه ها در بهشت با اینکه این جسم در دنیا معدوم می شود از چه جنسی است ؟ آیا نسبت این حرف ها به خدا زشت نیست؟

الف: اول اینکه لذت های بهشت از نوع لذت های دنیوی نیستند و غیر قابل درک. لذا نکاح بهشتی و یا شراب بهشتی  غیر از نکاح وشراب این دنیا است.
ب:  بهشت دارای مراتب  است و هر کس به اندازه ظرفیت و لیاقت خود از نعمت های بهشتی بهره مند می شود . «وَ مَنْ يَأْتِهِ مُؤْمِنًا قَدْ عَمِلَ الصّالِحاتِ فَأُولئِكَ لَهُمُ الدَّرَجاتُ الْعُلى ( طه- 45)«وکسی که با ایمان به پیشگاه او رود و کار شایسته کرده باشد، ایشان مرتبت های رفیع دارند .»
علاوه بر اینکه همگی بهشتیان مشمول خطابات الهی و فیوضات رحمانی هستند و بسته به مراتب قرب، برخی در مراتب کمال به مقامی می رسند که خطاب "فادخلی  جنتی" شامل حال ایشان می شود. مرحوم علامه  درتفسیر این عبارت می فرمایند:
وقتي كسي مطمئن به پروردگار خود شد ، و از ادعاي استقلال منقطع گرديد ، و بدانچه از ناحيه پروردگارش مي‏رسد به دليل اينكه حق است راضي شد ، قهرا ذات و صفات و افعال خود را ملك طلق پروردگارش مي‏داند ، پس در آنچه او مقدر مي‏كند و قضايي كه او مي‏راند و امر و نهيي كه او مي‏كند هيچ خواستي از خود نشان نمي‏دهد ، مگر آنچه را كه پروردگارش خواسته باشد ، و اين همان ظهور عبوديت تامه در بنده است ، پس اينكه فرمود : فادخلي في عبادي در حقيقت امضاي عبوديت وي است و جمله و ادخلي جنتي منزلگاه او را معين مي‏كند ، و منظور از اينكه كلمه جنت را بر ضمير تكلم اضافه كرد و فرمود : داخل جنت من شو اين بوده است كه او را به تشريف خاصي مشرف كند ، و در كلام خداي تعالي هيچ جا غير اين آيه جنت را به خود نسبت نداده است .( ترجمة الميزان ج : 20ص :478)
خداوند متعال در سوره بقره مرتبه ای را بیان می فرماید که بالاتر از تمام جنات بهشتی است و آن مقام رضایت الهی است.
وَعَدَ اللَّهُ الْمُؤْمِنينَ وَ الْمُؤْمِناتِ جَنَّاتٍ تَجْري مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهارُ خالِدينَ فيها وَ مَساكِنَ طَيِّبَةً في‏ جَنَّاتِ عَدْنٍ وَ رِضْوانٌ مِنَ اللَّهِ أَكْبَرُ ذلِكَ هُوَ الْفَوْزُ الْعَظيمُ .
« خداوند به مردان و زنان باايمان، باغهايى از بهشت وعده داده كه نهرها از زير درختانش جارى است جاودانه در آن خواهند ماند و مسكن‏هاى پاكيزه‏اى در بهشتهاى جاودان (نصيب آنها ساخته) و (خشنودى و) رضاى خدا، (از همه اينها) برتر است و پيروزى بزرگ، همين است! (72 (توبه 72) مرحوم علامه طباطبایی در تفسیر این آیه می فرمایند:« حقيقت عبوديت كه قرآن كريم بشر را بدان دعوت مى‏كند عبوديتى است كه بخاطر محبت به خدا انجام شود، نه بخاطر طمعى كه به بهشتش و يا ترسى كه از آتشش داريم، و بزرگترين سعادت و رستگارى براى يك نفر عاشق و دوستدار اين است كه رضايت معشوق خود را جلب كند، بدون اينكه در صدد ارضاء نفس خويش بوده باشد.
و شايد به منظور اشاره به اين نكته است كه آيه را به جمله" ذلِكَ هُوَ الْفَوْزُ الْعَظِيمُ" ختم نموده و اين جمله دلالت بر معناى حصر دارد و چنين افاده مى‌‏كند كه اين رضوان حقيقت هر فوز و رستگارى بزرگى است، حتى رستگارى بزرگى هم كه با رسيدن به جنت خلد دست مى‏دهد حقيقتش همان رضوان است، زيرا اگر در بهشت حقيقت رضاى خدا نباشد همان بهشت هم عذاب خواهد بود، نه نعمت.»( ترجمه تفسیر المیزان ج9 ص456) لذا این مقایسه شما مقایسه درستی نیست.