الف: همه پیروان ادیان خداباور ادعا دارند بهترین و عمیق‌ترین رابطه بین خدا و بندگان، مختص به دین آنها است و این اول ادعا است که باید ثابت شود.
ب: برای اثبات یک دین باید مبانی اعتقادی یک دین بررسی شود و بعد از آن است که سایر گزاره‌های دین که مربوط به اخلاق و احکام است ثابت می‌شود.
ج: اینکه این رابطه عاطفی در اسلام وجود ندارد ادعایی است که شما می‌کنید، در اسلام بحث عرفان و ارتباط با خداوند بسیار ریشه دار و عمیق است. و اصلا اصل دین، محبت است. زِيَادٍ الْحَذَّاءِ عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ ع‏ َفَقَالَ ع: الدِّينُ هُوَ الْحُبُّ وَ الْحُبُّ هُوَ الدِّينُ‏. (محاسن ج1 ص262) مصادیق این رابطه را می‌توان  به عنوان نمونه در سیره ائمه معصومین علیهم السلام در عبادت و ارتباط با خداوند یافت که این سیره الگوی برتر این رابطه برای مسلمانان است و همگان م‌توانند به آن تأسی کنند، اصلاً برای یک مسلمان هیچ آنی و لحظه ای بدون ارتباط با خدا متصور نیست. «رَبِّ لَاتَكِلْنِي إِلى‏ نَفْسِي طَرْفَةَ عَيْنٍ‏ أَبَداً، لَاأَقَلَّ مِنْ ذلِكَ وَ لَاأَكْثَرَ؛ پروردگار من! وا مگذار مرا به خودم يك چشم به هم زدن، هرگز، نه كمتر از آن و نه بيشتر». (أصول كافى، ج‏4، ص552)
ب: آیا می شود کسی را دوست داشت ولی به کلام او عمل نکرد؟ حتی عیسی (علیه السلام) هم می‌فرماید چون من تمامی فرامین پدر را به جا می‌آورم مرا تنها نمی‌گذارد. (انجیل یوحنا 8 : 29) «و او که مرا فرستاد، با من است و پدر مرا تنها نگذارده است زیرا که من همیشه کارهای پسندیده او را بجا میآورم.»
آیا از نظر شما عیسی خدای حقیقی است؟ اگر جواب مثبت است شما دوست واقعی عیسی (علیه السلام) نیستید و در ملکوت او راهی ندارید؟ چون حضرت عیسی می‌فرماید: «و حیات جاودانی این است که تو را خدای واحِد حقیقی و عیسی مسیح را که فرستادی بشناسند. (یوحنا17 : 3)» در حالی که شما عیسی را خدای حقیقی می‌دانید نه فقط فرستاده خدای حقیقی.
ج: آیا ارتباط با عیسی در این جهان است یا در آسمان؟
اگر می‌گویید که ارتباط شما با عیسی (علیه السلام) است خود ایشان اقرار می کند که دیگر در این جهان نیست وتنها پدر قدوس است که نگهدار پیروان اوست. «بعد از این در جهان نیستم امّا اینها در جهان هستند و من نزد تو می‌آیم. ای پدر قدّوس اینها را که به من داده‌ای، به اسم خود نگاه دار تا یکی باشند چنانکه ما هستیم.» (یوحنا 17 : 11)
د:  رابطه عاطفی با خدا یعنی چه؟
رابطه عاطفی به معنای انکسار قلبی وتحول روحانی برای مانسبت به خداست و یا برای ما وخدا  ؟و آیا خدا رابطه عاطفی با بنده ایجاد می کند یا ما با او؟
در مورد خداوند متعال هیچ انکسار قلب و یا تغییر حالت روانی متصور نیست چون ذات باری تعالی از هر گونه تغییر بدور است. رحمت عام الهی همه موجودات عالم را فراگرفته" وَ رَحْمَتِي وَسِعَتْ كُلَّ شَيْ‏ءٍ( اعراف 157) و رحمت خاصش شامل حال همه دوستانش می شود. خداوند نور است (اللَّهُ نُورُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ [نور : 35]) و آنچه که مانع این ارتباط و بهره گیری انسان‌ها از این نور است حجاب‌ها و گناهان بندگان است، یعنی نداشتن ایمان و عمل صالح  و لذا هر مسلمان مومن و صالح  در این جهت رضایت و محبت الهی حرکت می‌کند خواه ناخواه مشمول عنایت، رحمت خاص و تفضل الهی می‌شود که گاهی خارج ازتصور اوست.
حضرت امام صادق عليه السّلام مى‏‌فرمايد: دوستى خداى هر گاه بر دل مؤمن تابيد، دل مؤمن را از جميع شغل‌ها و از جميع ذكرها غير ذكر الهى خالى مى‏‌كند. زیرا که ذكر غير خداى تعالى موجب ظلمت و تيرگى دل است. دوست خدا، قلباً خالص‏ترين مردم به خدا است و از جهت گفتار راستگوترین و از جهت پیمان وفادار ترین و از جهت عمل پاک ترین و نفس او نسبت به خداوند متعال بنده ترین افراد است.
فرشتگان هنگام مناجات او با خدا به چنین بنده ای مباهات می‌کنند و به دیدار با او افتخار می‌کنند به برکت او  خداوند سرزمین ها را آباد می‌کند و به دلیل بزرگواری او خداوند به سایر بندگان نیز لطف می کند و بلا را از آن ها رفع می کند و  هر گاه او را واسطه کنند دعایشان را مستجاب می کند و بلا را از آن ها دفع می کند  و اگر مردم جایگاه و منزلت این فرد محب را در نزد خداوند بدانند به خاک قدم های او به خدا تقرب می جویند.
حضرت امير المؤمنين عليه السّلام مى‏‌فرمايد: دوستى خدا، آتشى است كه به هر چه عبور مى‏‌كند او را مى‏‌سوزاند. و نور الهى بر هيچ چيز نمى‏‌تابد مگر آنكه آنرا روشن مى‏‌كند و رحمت الهى بر روى هر چه سایه بیاندازد، فيض به او مى‏‌بخشد و نسيم الهى به هر چه بوزد، سبب حركت و نموّ او مى‌‏شود، و باران الهى به هر چه ببارد، آنرا زنده می کند و در زمين الهى هر نعمتى مى‏‌رويد، پس هر كه را خداى تعالى دوست ‏داشته باشد، به او هر چه بخواهد از مُلك و مال می بخشد. پيامبر اکرم (صلّى اللَّه عليه و آله) فرموده است: هر گاه  خداوند متعال بنده ای را از امت من دوست داشته باشد، محبت او را در دل دل‌هاى برگزيدگان خود از اوليا و اصفيا و ملائكه و ساكنان عرش خود قرار می دهد تا او را دوست داشته باشند. برای دوست خدا بهشت واجب است و در قیامت اجازه  شفاعت در نزد خداوند را خواهد داشت. (مصباح الشريعة، ص 192)