می‌گویند امامان خودشان امامت خود را قبول نداشتند و از خود نفی می‌کردند؛ در جواب می‌گوییم منصب امامت امر الهی است، کسی نمی‌تواند آن را نفی کند و اهل بیت، خلاف امر الهی عمل نمی‌کنند و اگر هم وصیت می‌کنند به تبعیت از امر الهی وصیت می‌کنند.
پيامبر گرامی اسلام (صلی الله علیه و آله) در ابتدای نبوت، امامت و جانشينی خويش را مربوط به خداوند دانسته‌اند. طبق احادیث: «امامت فریضه و عهدی الهی است و بايد به نفر بعد، كه خدا معين كرده، تحويل گردد. امام سابق هيچ نقشی در تعيين امام پس از خويش ندارد.»[الغيبة، ص51] مگر مردم مقام و منزلت امامت را در ميان امت می‌دانند تا امامت به اختيار و انتخاب ايشان واگذار شود؟ امامت، قدرش والاتر و شانش بزرگ‌تر و منزلتش عالی‌تر و مكانش منيع‌تر و عمقش بيش‌تر از آن است كه مردم با عقل خود به آن برسند يا به آرائشان آن را دريابند و يا به انتخاب خود امامی منصوب سازند.

پی‌نوشت:

ابن بابويه، على بن حسين‏، الإمامة و التبصرة من الحيرة، مدرسه امام مهدى عليه السلام‏،قم، 1404ق، باب في أنّ الامامة عهد من اللّه تعالى‏، 37« سَعْدٌ، عَنْ عَلِيِّ بْنِ إِسْمَاعِيلَ، عَنِ الْعَبَّاسِ بْنِ مَعْرُوفٍ، عَنْ عَلِيِّ بْنِ مَهْزِيَارَ، عَنِ الْحَسَنِ بْنِ عَلِيِّ بْنِ فَضَّالٍ، قَالَ: سَأَلَ إِسْمَاعِيلُ بْنُ عَمَّارٍ أَبَا الْحَسَنِ الْأَوَّلَ عَلَيْهِ السَّلَامُ، فَقَالَ لَهُ: فَرَضَ اللَّهُ عَلَى الْإِمَامِ أَنْ يُوصِيَ- قَبْلَ أَنْ يَخْرُجَ مِنَ الدُّنْيَا- وَ يَعْهَدَ؟ فَقَالَ: نَعَمْ. فَقَالَ: فَرِيضَةٌ مِنَ اللَّهِ؟ قَالَ: نَعَمْ.»
ابن أبي زينب، محمد بن ابراهيم‏، الغيبة للنعماني‏، محقق / مصحح: غفارى، على اكبر، نشر صدوق‏،تهران، 1397ق، ص51، باب ما جاء في الإمامة و الوصية و أنهما من الله عز و جل و باختياره «قَالَ لَعَلَّكُمْ تَرَوْنَ أَنَّ هَذَا الْأَمْرَ فِي الْإِمَامَةِ إِلَى الرَّجُلِ مِنَّا يَضَعُهُ‏ حَيْثُ‏ يَشَاءُ وَ اللَّهِ إِنَّهُ لَعَهْدٌ مِنَ اللَّهِ نَزَلَ عَلَى رَسُولِ اللَّهِ ص إِلَى رِجَالٍ مُسَمَّيْنَ رَجُلٍ فَرَجُلٍ حَتَّى تَنْتَهِيَ إِلَى صَاحِبِهَا.»