یکی از شاخصه‌های فکری و اعتقادی برخی غلو این فرقه درباره پیشوایان و علمای خود است. از باب نمونه: صدقه مقابری می‌گوید: «نسبت به احمد بن حنبل بدبین بودم و از او خوشم نمی‌آمد. شبی در خواب دیدم که پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) دست او را گرفته، هم‌چون دو رفیق، با مودت و محبت در کنار هم راه می‌روند. من نیز پشت سر آنان بودم. هر چه تلاش کردم خودم را به آن دو برسانم، موفق نشدم. هنگامی‌که از خواب بیدار شدم، بغضی که در دل نسبت به احمد بن حنبل داشتم از بین رفت.»(طبقات الحنابله، ج1، ص14) اما در مقابل شیعیان به اتهام غلو در حق امیرالمؤمنین علی بن ابی‌طالب و سایر ائمه از زیارت مرقد شریف حضرت علی (علیه السّلام) محروم می‌شوند و قبر شریف امام حسین (علیه السّلام) نیز به همین بهانه تخریب می‌شود.

پی‌نوشت:

«عن صدقة المقابری، قال: کان فی نفسی علی آحمد بن حنبل، قال: فرأیت فی النوم کأنّ النّبیّ (صلی الله علیه و آله و سلم) یمشی فی طریق و هو آخذ بید أحمد بن حنبل... .» طبقات الحنابله، محمد بن ابی یعلی، دارالفکر، بیروت، ج 1، ص 14.