اگر در تاریخ اسلام نگاه گذرا داشته باشیم خواهیم دید که عایشه دختر ابوبکر هیچ‌گاه با حضرت علی (علیه السلام) رابطه‌ی خوبی نداشت و کینه‌ی حضرت را در دل داشت و از شنیدن نام حضرت نیز متنفر بود.(صحیح بخاری، ج4 ص116) لذا در هر مناسبتی مترصد فرصتی بود تا وجود حضرت را از کنار پیامبر دور نگه دارد و یا حداقل کم رنگ نشان دهد و او را از پیامبر جدا کند، در حالی‌که خداوند او را در قرآن در آیه 61 آل عمران، نفس پیامبر نامید.
یکی از جاهایی که در روایات نقش امیرالمؤمنین را کم‌رنگ نمودند، موضوع رحلت پیامبر اکرم در آغوش حضرت علی (علیه السلام) بود، آن زمانی که در نزد عایشه سخن از وصی بودن امام علی (علیه السلام) شد، عایشه گفت چه کسی این سخن را گفته است؟ پیامبر هنگام مرگ به سینه‌ی من تکیه داده بود، ... و در همان حال از دنیا رفت، من متوجه این معنی نشدم پس چگونه علی را وصی خود قرار داد.(همان، ج5 ص140)

پی‌نوشت:

صحیح بخاری، بخاری، دارالفکر، بیروت، لبنان، باب الوصایا، ج4 ص116.
همان، ج5 ص140.