پیشوایان مذاهب اربعه و بزرگان اهل سنت، وقتی سخن از امامان معصوم شیعه می‌کنند، با تمام وجود سر تعظیم فرود می‌آورند و زبان به ذکر فضائل ایشان می‌گشایند، اما جای تعجب است که چرا با اعتراف صریح به آن در مقابل جانشینان پیامبر قد علم می‌کنند و باعث انحراف در میان مسلمانان شدند. چند نمونه برای اختصار:
ابن طلحه شافعی می‌نویسد: امام صادق از بزرگان اهل بیت پیامبر و از سادات این خاندان است، «صاحب علوم مختلف»، «اقیانوس بی‌کران علوم الهی»، «استاد بی‌نظیر»، «آگاه‌ترین فرد در همه‌ی مسائل دین»، ... «یگانه‌ی دهر» می‌باشد.(مطالب السؤال، ص81) احمد بن حنبل می‌نویسد: بیش از 300 آیه در قرآن در شأن امیرالمؤمنین و اهل بیت پیامبر نازل شده است.(مسند احمد بن حنبل، ج1 ص25) ابن صباغ مالکی می‌نویسد: «در میان مردم آن‌قدر از امام صادق نقل علم شده بود که طالبان علم، سوار بر مرکب کسب فیض به‌سوی آن حضرت رهسپار بودند.»(فصول المهمه، ص147) این مطالب فقط بخش کوچکی از اعترافاتشان نسبت به امامان شیعه، خصوصاً امام صادق (علیه السلام) است که این‌طور خاضعانه در برابر آن‌ها سر تعظیم فرود می‌آورند.

پی‌نوشت:

مطالب السؤال، ابن طلحه شافعی، موسسه ام القری، بیروت، لبنان، ص81 باب6.
مسند، احمد بن حنبل، موسسه الرساله، بیروت، لبنان، باب تفسیر آیات،
فصول المهمه، ابن صباغ مالکی، دارالحدیث، قم، ایران، بخش احوالات امام صادق. ص147.(نقل الناس عنه من العلوم...)