سلف در نزد مسلمانان به معنای گذشتگان صالحی است که برای آیندگان مایه افتخار و سربلندی بوده‌اند. زیرا معارف اسلامی به وسیله آنان به نسل‌های بعدی منتقل شده است. اما در منابع اسلامی هرگز رفتار و گفتار آنان هم‌ردیف گفتار و رفتار پیامبر (صلی الله علیه و آله) تلقی نشده است. (سلفی گری و وهابیت، ج1، ص30)
اما ابن تیمیه در قرن هفتم هجری در معنای سلف بدعت ایجاد کرد و صحابه، تابعین و تابع تابعین را از منابع شریعت قرار داد و به این ترتیب منابع تشریع را از دو مورد به سه مورد افزایش داد. ابن تیمیه در این باره گفت: «احکام الهی از سه راه ثابت می‌شود: کتاب خدا، سنت پیامبر، و آن‌چه نخستین مسلمانان به آن عمل کرده‌اند و تمسک به غیر از این اصول سه‌گانه برای اثبات حکم شرعی جایز نمی‌باشد...» (اقتضاء الصراط المستقیم، ج2، ص693-694) به این ترتیب وی احکام و رفتار سه قرن نخست اسلام را نیز جزء منابع تشریع قرار داد.

پی‌نوشت:

علیزاده موسوی، سید مهدی، تبارشناسی سلفی گری و وهابیت، دفتر تبلیغات اسلامی، قم، 1391ش،ج1، ص30
ابن تیمیه، اقتضاء الصراط المستقیم، ریاض، مکتبه الرشد، بی‌تا، ج2، ص693-694.