محفل بهائیان ایران طی ابلاغیه‌ای مورخ 1305 ش، جناب سیاوش (مدیر شرکت پارسیان) را جهت احداث حظیره القدس مأمور می‌کند.(تاریخچه ساختمان حظیرة القدس مرکزی ایران، ص 2) در سال 1334 ش، حجت‌الاسلام فلسفی با حمایت آیت‌الله بروجردی خواستار تخریب بنای حظیرة القدس می‌شود. از این‌رو تشکیلات بهائیت با انتشار کتابی، حکایت تخریب این بنا را نشان از مظلومیت بهائیان در عصر پهلوی معرفی می‌کنند.(وقایع حظیرة القدس طهران) لذا برای روشن‌گری این مظلوم‌نمایی، به ذکر دو نکته می‌پردازیم:
1. بر هیچ محقق بی‌طرفی پوشیده نیست که عصر پهلوی، عصر تاخت و تاز و غارت بی‌حد و حصر ایران، توسط بهائیت بوده است. لذا به هیچ‌وجه نمی‌توان پیگیری تخریب حظیرة القدس را عَلم مظلومیت بهائیت در رژیم پهلوی قرار داد.
2. رفتار بی‌پروا و توطئه‌ی بهائیت در ایران، بدون واکنش مردم و علما نمی‌ماند. از این‌رو رژیم پهلوی که حفظ خود را مقدم بر بقای حظیرة القدس بهائیت می‌دانست؛ در یک اقدام نمایشی (تحت فشار علما و مردم مسلمان)، تنها به تخریب گنبد حظیرة القدس اکتفا نمود.
پی‌نوشت:
یدالله کائدی، تاریخچه ساختمان حظیرة القدس مرکزی ایران، بی جا، بی نا، بی تا، ص 2.
ر.ک: وقایع حظیرة القدس طهران، به اهتمام شکوه رضائی، با مقدمه‌ی تورج امینی.