با توجه به سیره‌ی پیشوایان بهائیت، واژه‌ی وطن و حفاظت آن، اصطلاحی ناآشنا و بی‌ارزش نزد بهائیان است.(عباس افندی، خطابات، ج 2، ص 6-5) بالتبع هنگامی که حفاظت و حراست از وطن نزد عدّه‌ای که قدرت نیز دست آنان است بی‌ارزش شود، دیگر فاتحه‌ی استقلال آن کشور را باید خواند.
دوره‌ی پهلوی که عصر تاخت و تاز بی‌حد و حصر بهائیت در ایران به شمار می‌رود؛ یکی از صفحات ننگین عصر پهلوی، با بازی‌گری عناصر بهایی و در رأس آن‌ها امیرعباس هویدا رقم می‌خورد. ماجرای جدایی بحرین از ایران و استقلال آن، در سایه‌ی حمایت و خواست انگلستان، در سال 1349 اتفاق افتاد و مقامات خائن پهلوی و بهائی، استقلال بحرین را به رسمیت شناختند.(نیمه‌ی پنهان، ص 186)

پینوشت:

عباس افندی، خطابات، لانگنهاین آلمان غربی: لجنه ملّی نشر آثار امری به زبان‌های فارسی و عربی، 127 بدیع، ج 2، ص 6-5؛ همچنین 147.
امیرعباس هویدا، نیمه‌ی پنهان، بی‌جا: کیهان، چاپ پنجم، 1387، ص 186.