الف: بررسی سندی: 

خطیب بغدادی بعد از ذکر حدیث به یکی از راویان این روایت خرده گرفته و آورده: «قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ: حُبُّ أَبِي بَكْرٍ وَشُكْرُهُ وَاجِبٌ عَلَى أُمَّتِي. تَفَرَّدَ بِهِ عُمَرُ بْنُ إِبْرَاهِيمَ عَنِ ابْنِ أَبِي ذِئْبٍ، وَعُمَرُ ذَاهِبُ الْحَدِيثِ.[2] رسول خدا می‌فرماید: دوست داشتن و سپاس‌گزاری ابوبکر واجب است. عمر بن ابراهیم راوی این روایت ذاهب الحدیث بوده است.»

منظور از ذاهب الحدیث کسی است که نمی‎توان به روایتش استناد کرد و دروغ‌گو هست.[3]
ذهبی که یکی از بزرگان اهل‌سنت می‌باشد هم این روایت را صحیح نمی‌داند: «قال رسول الله صلى الله علیه وسلم : حب أبی بکر وشکره واجب على أمتی. هذا منکر جدا. قال الدارقطنی: کذاب و قال الخطیب: غیر ثقة.[4] ذهبی پس از بیان روایت، آن را جداً حدیث منکری می‌داند و عمر بن إبراهيم بن خالد كردى هاشمی، راوی این حدیث را از نظر رجالیون جرح می‌نماید؛ نظر دارقطنی درباره عمر بن إبراهيم این است که او کذاب است و خطیب بغدادی او را غیر موثق می‌داند.» بنابراین ذهبی عالم بزرگ دیگر اهل‌سنت نیز این روایت را صحیح نمی‌داند.

ب: بررسی روایت از حیث متن:

زمانی که پیامبر امری را به امتش بازگو کند و انجام آن را واجب بداند، یعنی ترک کردن آن امر حرام است و اگر کسی ترک کند، باید به‌خاطر این‌که این عمل را ترک کرده است، عذاب ببیند. حال با یک سؤال روبه‌رو می‌شویم و آن این‌که حضرت فاطمه، دختر پیامبر است و قطعاً داخل در امت پیامبر است، با این وجود بر او واجب است که محبت ابوبکر را در دل داشته باشد و گرنه سرپیچی از آن عقاب دارد. آیا فاطمه محبت ابوبکر را در دل داشته است؟

در روایتی از صحیح بخاری ذکر شده: «فوجدت فاطمة على أبی بکر فی ذلک فهجرته فلم تکلمه حتى توفیت.[5] پس فاطمه به‌خاطر این قضیه از ابوبکر غضبناک شد و با او صحبت نکرد، تا از دنیا رفت.»
اسناد بسیار دیگری هم در مورد نارضایتی حضرت فاطمه از شیخین آمده است که به دلیل زیادی آن به ذکر یکی از آن‌ها از اسناد دسته اول اهل‌سنت بسنده کرده‌ایم.
خوب! حال باید کدام را بپذیریم؟ یا باید بپذیریم که این روایت از روایاتی هست که در شان ابوبکر جعل شده است، یا باید بپذیریم، - نعوذبالله- فاطمه به‌خاطر بغض نسبت به ابوبکر از دنیا رفته است و باید در آخرت عذاب این ترک واجب را ببیند؟ اما در نهایت با اندک تامل در سند این حدیث به روشنی معلوم می‌شود، این حدیث باطل است.

پی‌نوشت:

[1]. کنز العمال، المتقی الهندی، کتابخانه مدرسه فقاهت، ج 11، ص 552.
[2]. تاریخ بغداد، الخطیب البغدادی، کتابخانه مدرسه فقاهت، ج 3، ص 71.
[3]. این اصطلاح جزو اصطلاحات رجالی اهل‌سنت است.
[4]. میزان الاعتدال، الذهبی، کتابخانه مدرسه فقاهت، ج 3، ص 180. جهت مشاهده تصویر کتاب کلیک کنید.
[5]. صحیح البخاری، البخاری، کتابخانه مدرسه فقاهت، ج 5، ص 82.