پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ یکی از مهم‌ترین نقدهای وارده به فرقه‌ی بهائیت تفاوت در گفتار و عمل رهبران این فرقه است. فاصله‌ی میان گفتار تا رفتار رهبران بهائی به قدری است که عملاً می‌توان فرقه‌ی بهائیت را به دو بخش گفتار و رفتار تقسیم نمود. به همین منظور در ادامه، به ذکر یک مورد از تناقضات گفتاری و رفتاری در بهائیت، خواهیم پرداخت.
در یکی از برنامه‌های شبکه‌ی «نوین تی‌وی» (وابسته به فرقه‌ی بهائی)، برنامه‌ای تحت عنوان تساوی زن و مرد پخش شد. در این برنامه با بیان این‌که در طول تاریخ بشر، تنها نشانه‌های مختصری از برابری حقوق میان مردان و زنان دیده می‌شود، مدعی شد که اکثر صفحات تاریخ، سرشار از نادیده گرفتن حقوق انسانی زنان است و سپس در مقام یک منجی مدعی شد که دیانت (فرقه‌ی) بهائی، بر مساوات کامل حقوق زنان و مردان تأکید دارد!!![1]
ادعای تساوی کامله‌ی حقوق مردها و زن‌ها که در این برنامه مطرح گردید، در حقیقت شعاریست که عباس افندی در زمان سفر خود به کشورهای غربی، به عنوان شعاری مدرن از آن جوامع برگرفته و به نام پدر خود (پیامبرخودخوانده‌ی بهائیت)، به تبلیغ آن پرداخته است. هم‌چنان که در سخنرانی سال 1911 میلادی در فیلادلفیا، سعادت انسانی را در گِرو تساوی کامله‌ی مرد و زن می‌داند: «ممکن نیست سعادت عالم انسانی کامل گردد، مگر به مساوات کامله مردان و زنان».[2]
ادعای تساوی کامل حقوق زن‌ها و مردها با یکدیگر، در حالی به عنوان یک اصل مترقی و بدیع بهائیت مطرح می‌شود که جای جای احکام فقهی و حقوقی فرقه‌ی بهائیت، بر تبعیض و عدم تساوی میان زن و مرد استوار است. در ادامه به عنوان نمونه، به چند مثال در این خصوص اشاره خواهیم نمود.
مورد اول: از اختلاف میزان دریافتی و سهم زن و مرد در بحث ارث، شاید به عنوان یکی از مهم‌ترین و جنجالی‌ترین موارد نقض ادعای تساوی کامل حقوق زن و مرد در فرقه‌ی بهائیت، بتوان نام برد. بنا به دستور رهبران بهائی، طبقات هفتگانه و میزان دریافتی هرکدام، بدین صورت مشخص شده است: «پدر: 5/5 سهم، مادر 4/5 سهم، برادر 3/5 سهم و خواهر: 2/5 سهم می‌باشد».[3] حتی ارث برادر «أبی» با برادر «اُمّی» (همین‌طور خواهر أبی با خواهر اُمّی)[4] با یکدیگر تفاوت دارد و برادر و خواهر «اُمّی»، با وجود برادر و خواهر «أبوینی»[5]، ارث نمی‌برند.[6] گذشته از آن، خانه‌ی مسکونی که معمولاً مهم‌ترین دارایی میّت به حساب می‌آید، به فرزندان اَرشد پسر اختصاص یافته و دیگران از آن محرومند: «وَ جَعَلنَا الدَار المَسکُنة و الألبسه المَخصُوصةٌ لِلذریة مِن الذکران دونَ الإناث و الوراث إنَّهُ لَهُوَ المُعطی الفَیّاض [7]؛ و قرار دادیم خانه‌ی مسکونی و لباس‌های مخصوص میّت را برای فرزند اَرشد پسر، غیر از دختران و وارثان؛ به درستی که خداوند بخشنده و فیاض است».
مورد دوم: از جمله‌ی موارد عدم تساوی حقوق زن و مرد، اختلاف و تبعیض در تعداد همسران آن‌هاست. بنابه نصّ کتاب مقدس بهائیان، یک مرد حق داشته و می‌تواند دو زن اختیار کند و طبعاً یک زن از چنین حقی محروم می‌باشد.[8] جالب است بدانیم که جناب پیامبر خودخوانده‌ی این فرقه، سه زن اختیار کرده که آخرین آن‌ها، پس از تأسیس مسلک و شریعت ساختگی‌اش بوده است.[9]
مورد سوم: بر خلاف دو مورد گذشته، در برخی موارد نیز، کفه‌ی ترازوی رهبران بهائی، که مدعی تساوی کامل حقوقی میان زن مرد هستند، به نفع زنان سنگینی می‌کند. چرا که مرد در هنگام ازدواج، موظّف به دادن مهریه به زن بوده [10] در حالی که زن چنین تکلیفی ندارد. حتی پس از تصمیم به جدایی زوجین از همسر خویش، در طول یک‌سالی که بیت‌العدل راجع به این موضوع تحقیق و چاره‌جویی می‌کند، کلّیه‌ی نفقه و مخارج زن، بر عهده‌ی شوهر اوست.[11]
هرچند در این مختصر، متعرّض موارد متعدد دیگر نقض تساوی کامله‌ی (مورد ادعای) حقوق زن و مرد در فرقه‌ی بهائیت نگشتیم؛ اما با مشاهده‌ی همین موارد تناقض، پی بدان بردیم که بهائیت، در شعار و عمل یکی نیست و صرفاً شعارهای به ظاهر مدرن و عوام‌فریبانه را لقمه‌ی چرب تبلیغاتی مسلک خود قرار داده است.

پی‌نوشت:

[1]. شبکه نوین تی‌وی، نام برنامه: فصل مشترک با موضوع حقوق زنان.
[2]. عباس افندی، خطابات مبارکه، لانگنهاین آلمان: لجنه‌ی ملّی نشر آثار امری به زبان‌های فارسی و عربی، 127 بدیع، ج 2، ص 150.
[3]. احمد یزدانی، نظری اجمالی در دیانت بهائی، بی‌جا: بی‌نا، بی‌تا، ص 47.
[4]. أبی: منسوب به  پدر (یعنی برخی از فرزندان که تنها از ناحیه‌ی پدر با یکدیگر مشترکند). اُمّی: منسوب به مادر (یعنی برخی از فرزندان، تنها از ناحیه‌ی مادر با یکدیگر مشترکند).
[5]. أبوینی: فرزندانی که از یک پدر و مادر باشند.
[6]. ر.ک: عبدالحمید اشراق خاوری، گنجینه‌ی حدود و احکام، نسخه الکترونیکی، ص 118، 119، 125، 130.
[7]. حسینعلی نوری، اقدس، (180 صفحه‌ای و ملحقات)، بی‌جا: بی‌نا، بی‌تا، ص 60.
[8]. عبدالحمید اشراق خاوری، گنجینه‌ی حدود و احکام، نسخه الکترونیکی، ص 176.
[9]. عبدالحسین آیتی، کواکب الدریه فی مأثر البهائیه، نسخه الکترونیکی، ج 2، ص 9.
[10]. عبدالحمید اشراق خاوری، گنجینه‌ی حدود و احکام، نسخه الکترونیکی، ص 168، 169، 173.
[11]. احمد یزدانی، نظری اجمالی در دیانت بهائی، بی‌جا: بی‌نا، بی‌تا، ص 87.