پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ سخن گفتن با اموات برای احیاء در مکتب اهل بیت (علیهم السلام) امر ناشایستی نیست. بسیاری از ادله در منابع ما از صحت این عمل خبر می‌دهد، ولی این موضوع در اندیشه سلفیان محکوم و مردود و اعتقاد به آن باعث شرک می‌شود. یکی از مهم‌ترین ادله ایشان این است که بین شخص مرده و حی (زنده) ارتباط قطع است و این کمک خواستن امر مردود و لغو و باطلی است. اصولاً انسان بعد از مرگ تا لحظه برانگیخته شدن در قیامت، دریافت و درکی ندارد.
این در حالی است که از مجموع آیات و روایات این‌گونه فهمیده می‌شود که بین انسان حی و میت ارتباط برقرار می‌شود و اصولاً مرگ به معنای انعدام و نیستی نیست و بلکه ارتقای حیات از مرحله زمینی به مرحله برزخی است. یکی از ادله ما در این ادعا مخاطب قرار گرفتن اموات، در آیات و روایات است. در قرآن صالحان مخاطب واقع می‌شوند، مانند: «سَلامٌ عَلَی نوُح فی العَلَمینَ.[صافات/79 ] سلام بر نوح (علیه السلام) در بین تمام عالمیان.»، «سَلامٌ عَلَی إبْرَاهیمَ.[صافات/109] سلام بر ابراهیم(علیه السلام).» و «سَلامٌ عَلَی إلْ یاسینَ.[صافات/130 ] سلام بر آل یاسین (علیه السلام).»
از آن بالاتر آیه شریفه‌ای است که در آن خداوند دستور داده است، تا مؤمنین بر پیامبر (صلی الله علیه و آله) سلام و تحیت بفرستند. «إِنَّ اللّهَ وَ مَلائِکَتَهُ یُصَلُّونَ عَلَى النَّبِیِّ یا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا صَلُّوا عَلَیْهِ وَ سَلِّمُوا تَسْلِیماً.[احزاب /56] خدا و فرشتگانش بر (روان پاک) این پیغمبر صلوات و درود می‌فرستند، شما هم ای اهل ایمان! بر او صلوات و درود بفرستید و با تعظیم و اجلال، بر او سلام گویید.»
طبیعتاً در صورت قطع ارتباط بین میت با زنده، باید این‌گونه سلام‌ها بی‌فایده و لغو باشد، که از خدای حکیم امر لغو  سر نمی‌زند.
ابن عباس از رسول الله (صلی الله علیه و آله) روایت کرده است که: «ما من احد یمرّ علی قبر اخیه المؤمن کان یعرفه فی الدنیا یسلم علیه الا عرفه و ردّ علیه السلام.[1] هیچ‌کس نیست که از کنار قبر برادر مؤمنش که او را در دنیا می‌شناخته عبور کند و به او سلام دهد، مگر این‌که صاحب قبر او را بشناسد و پاسخ سلامش را بدهد.» در روایتی دیگر در منابع معتبر سلفیت این‌گونه وارد شده است.
عایشه نیز از پیامبر گرامی اسلام (صلی الله علیه و آله) نقل می‌کند: «کسی نیست که به زیارت مزار برادر مؤمنش برود و نزد او بنشیند، مگر این‌که ‍[برادر مؤمنش] با او انس می‌گیرد و پاسخ او را می‌دهد، تا زمانی که باز گردد.»[2]
ادله به روشنی، منکر اندیشه وهابیت و سلفیت است. حال جای این سؤال است که حداقل سلفیان باید در اندیشه خود تردید کنند و این‌که چرا این‌گونه نیستند، جای سؤال دارد!!!

پی‌نوشت:

[1]. ابن حجر هیثمی، الفتاوی الحدیثیه، ص 4، بی‌تا، بی‌نا.
[2]. ابن قیم الجوزیه، الروح، ص 169، السعودی، نشرالنجاة، 1423.