پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ یکی از موارد پر کاربرد در جهان امروزی و با توجه به بالارفتن سطح آگاهی‌های نوع بشر، استفاده از هوش و ذکاوت در امور مختلف است. از طرفی در مبحث جدل و مناظره یکی از شیوه‌های بسیار موثر، آوردن دلیل از اعتقادات و اعمال طرف مقابل است، به‌نحوی که طرف مقابل به آن امور پایبند است؛ در این خصوص می‌توان به مماشات حضرت ابراهیم با ماه‌پرستان و خورشیدپرستان اشاره کرد.[1] این سوژه‌‌ای است که با بهره‌وری مناسب و به‌جا می‌توان برای غلبه و شخص مقابل از آن استفاده نمود.
از جمله موارد مورد تنش و اختلاف و سوء برداشت از ناحیه‌ی وهابیت، مسئله بوسیدن اماکن متبرکه است، که معمولاً در بین شیعیان بسیار متداول است. بارها و به کرّات دیده شده است، که شیعیان و به‌خصوص ایرانیانی که برای انجام اعمال حج راهی عربستان سعودی می‌شوند، بدون در نظر گرفتن این مسئله، سعی در بوسیدن اماکن متبرکه در آن کشور را دارند، که بعضاً با ممانعت سعودی‌ها مواجه شده و شدت تنش بر روی این قضیه هیچ‌گاه به سردی نمی‌گراید؛ چرا که قبول این‌که منظور شیعیان از انجام این عمل، متوسل شدن به درب و پنجره و چوب و غیره نیست،[2] بسیار مشکل است و به سادگی برای ایشان قابل هضم نیست.

در این میان یکی از علمای شیعه به نام علامه سید شرف الدین که برای انجام اعمال حج به عربستان رفته بود، از سوی دربار حکومت به ضیافتی نزد پادشاه عربستان دعوت شد. ایشان هم اجابت کردند و البته یک قرآن هم با جلدی که از پوست «بز» تهیه شده بود را به همراه خود بردند، تا به رسم هدیه به پادشاه بدهند. علامه وقتی به دربار حکومت رسید، در ملاقات با پادشاه، آن قرآن را نیز به پادشاه داد. در این هنگام پادشاه عربستان برای این‌که ارادت ظاهری خود را به قرآن ثابت کند، وقتی آن را گرفت، به‌رسم ادب بر آن بوسه زد. در این‌جا تیزهوشی و ذکاوت این عالم شیعی باعث شد، تا ایشان فرصت به‌دست آمده را غنیمت شمرد و در قالب یک سوال از پادشاه بپرسد که: جناب پادشاه آیا شما بر «پوست بز» (که در واقع همان جلد قرآن مجید بود) بوسه زدید؟ یعنی شما پوست بز را محترم می‌شمرید؟ پادشاه عربستان چاره‌ای جز این نداشت، که بگوید منظور من احترام گذاشتن به قرآن و محتوایی است که درون این پوستین قرار دارد. علامه شرف الدین هم از فرصت استفاده کرد و ضمن تأیید عمل پادشاه گفت: منظور ما شیعیان هم از بوسیدن ضریح و در و دیوار حرم نبوی احترام به شخص نبی اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) می‌باشد و هدف ما صرفاً بوسیدن سنگ و چوب و امثالهم نیست! در این‌جا بود که پادشاه از آن به‌بعد اجازه تبرک از آستان حرم نبوی را صادر کردند، که البته متأسفانه این رویه فقط در زمان همان پادشاه بود و پادشاهان بعدی از آن ممانعت کردند![3]

پی‌نوشت:

[1]. آیة الله مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ج5، ص311
[2]. سایت تبیان، «فلسفه بوسیدن ضریح امامان و تبرّك كردن اشیاء چیست؟»
[3]. شیعه نیوز، «ماجرای مناظره خواندنی علامه شرف الدین با حاکم وقت عربستان» کد خبر: 35060، تاریخ نشر: 1391/02/24