در بین اهل بیت نبی اکرم، محبت به سبط ایشان، یعنی اباعبدالله الحسین، صبغه و رنگ و بویی دیگر درمیان مسلمانان عالم دارد. همه مسلمانان به جز نواصب[1] در ابراز علاقه به آستان مقدس حضرت ابی عبدالله الحسین از یکدیگر پیشی می‌گیرند و در ایام سوگواری این امام شهید، رخت عزا به تن کرده و مجالس عزاداری برپا می‌نمایند.[2]
یکی از عرصه‌های مهم نمایش این عرض ارادت‌ها، عرصه زیارت اربعین و پیاده‌روی بین المللی و هر ساله به این مناسبت است. آن‌چیزی که در این همایش عظیم جهان اسلام خودنمایی می‌کند، حضور فعال برادران اهل سنت است. آنان دوشادوش شیعیان ساعت‌ها خستگی راهپیمایی و طی مسیر تا کربلای معلا را به جان می‌خرند.
بنابراین عامل محبت به سیدالشهدا و غم عظمای مصیبت آن بزرگوار می‌تواند دستاویز بسیار محکمی برای ایجاد وحدت در بین امت اسلامی باشد. یکی از زائران سنی اربعین حسینی اظهار می‌داشت که: «در راه رسیدن به کربلا و تعامل افراد با یکدیگر کسی کاری به مذهب دیگران نداشت و همه به یک هدف فکر می‌کردند و آن هم عشق حسین و زیارت ایشان بود و در این راه اصلاً احساس خستگی به ما دست نمی‌داد. شیعه و سنی در آن‌جا معنا نداشت و همه به هم محبت می­‌کردند. اصلاً معلوم نبود کی شیعه است و کی سنی! همه به عشق امام حسین آن‌جا بودند. حرف همه این بود که همه کسانی‌که به امام حسین ارادت دارند، برادر و برابر هستند و فرقی نمی‌کند، شیعه باشد یا سنی.»[3]

پی‌نوشت:

[1]. تضاد دیدگاه وهابیت با اهل سنت در مورد یزید و امام حسین (ع)
[2]. یزید، مرز میان اهل سنت و وهابیت در قضیه عاشورا
[3]. خبرگزاری تسنیم، کد خبر937878، 17 آذر 94، «زائر اهل سنت اربعین: دعا می‌کردم تا از دنیا نرفتم، امام حسین(ع) را زیارت کنم.»