پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ در روایات وارده از رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) این چنین آمده است که صلح و جنگ با اهل‌بیت (علیهم السلام) برابر با صلح و جنگ با ایشان است. این روایات در حد متواتر در منابع مهم و معتبر اهل سنت موجود است.
1) ابن‌عساکر در کتابش از زید بن ارقم آورده است، که رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) درباره علی، فاطمه، حسن و حسین (علیهم السلام) فرمودند: «أنا سِلمٌ لِمَن سالَمَهُم وَ حَربٌ لِمَن حارَبهٌم.[1] من با کسی‌که با آنان صلح کند، مصالحه می‌کنم و با کسی‎که با آنان بجنگد، در جنگم.»
2) حدیث مذکور در سنن ترمذی و سنن ابن‌ماجه با عبارت دیگری نقل شده است. رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) فرمودند: «أنا حَربٌ لِمَن حارَبتُم وَ سِلمٌ لِمَن سالَمتُم.[2] من می‌جنگم با کسی‌که با شما بجنگد و دوستم با کسی‌که با شما دوست باشد.»
3) از ابوسعید خدری نقل است که گفته است، آن‌گاه که حضرت علی (علیه السلام) با فاطمه زهرا (سلام الله علیها) ازدواج کردند، پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) به مدت چهل صبح به درب خانه حضرت زهرا (سلام الله علیها) می‌آمدند و می‌فرمودند: «أنا حَربٌ لِمَن حارَبتُم وَ سِلمٌ لِمَن سالَمتُم.[3] من می‌جنگم با کسی‌که با شما بجنگد و دوستم با کسی‌که با شما دوست باشد.»
4) ابن ابی‌الحدید معتزلی می‌گوید: همه روایت کردند که حضرت رسول (صلی الله علیه و آله و سلم) با اشاره به حضرت علی (علیه السلام) فرمودند: «هذا وَلیّی وَ أنا وَلیُّه، عادَیتُ مَن عاداهُ، وَ سالَمتُ مَن سالَمَهُ.[4] او ولی من و من ولی او هستم، با هر کسی‌که او را دشمن باشد، دشمنم و با هر کسی با او در صلح باشد، در صلحم.»
هدف از بیان این چند روایت این بود که از طریق این روایات می‌توان بر عصمت و امامت اهل بیت (علیهم السلام) و حضرت علی (علیه السلام) استناد کرد.
این احادیث که مضمون آن‌ها متواتر است، بیانگر این نکته هستند که همه اعمال و سیره و سخنان اهل بیت (علیهم السلام) همانند اعمال و سیره و سخنان پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) است، همان‌طور که رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) مصون از هرگونه خطا و اشتباه هست، حضرات معصومین (علیهم السلام) هم باید مصون از اشتباه باشند، و همان‌طور که مخالفت با رسول خدا (صلوات الله علیه) جایز نیست، مخالفت با آنان نیز جایز نیست و جنگیدن مصداق بارز مخالفت با آن‌هاست.
انسان غیر معصوم ممکن است که خطایی از او سر بزند، در این‌صورت مخالفت و جنگ با او قبیح نیست، در حالی‌که در این روایات مخالفت و جنگ با اهل بیت (علیهم السلام) محکوم و مردود شمرده شده است.

پی‌نوشت:

[1]. تاریخ مدینة دمشق، ابن‌عساکر، دارالکتب العلمیة، بیروت: ج13، ص218،
جواهر المطالب، شمس‌الدین باعونی، مجمع احیا الثقافه الاسلامیه، قم: ج1، ص173، باب23
[2]. الجامع الکبیر(سنن ترمذی)، ابوعیسی ترمذی، دارالکتب العلمیه، بیروت: ص1096
سنن ابن‌ماجه، ابن ماجه قزوینی، دارالکتب العلمیة، بیروت: ج1، ص52، ح145
المعجم الکبیر، طبرانی، دارالکتب العلمیة، بیروت: ج3، ص40، ح2619
[3]. فضائل امیرالمؤمنین، ابن‌عقده، انتشارات دلیل ما، قم: ص28، ح21
[4]. شرح نهج البلاغه، ابن ابی‌الحدید معتزلی، دارالکتب العلمیة، بیروت: ج4، ص107

نویسنده: محمد یاسر بیانی