پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ تمامی مسلمانان قربانی کردن از طرف انبیاء و اولیاء و یا والدین و هر شخص دیگر را از اموری می‌دانند که باعث تقرب به خداوند است. چرا که مسلمانان در قربانی قصد تقرب به خدا را دارند و آن را بر وجه شرعی انجام می‌دهند و تنها ثواب این عمل بزرگ و سنت الهی را به اولیاء الهی و یا اهل قبور اهداء می‌کنند، که از مصادیق بارز محبت به اهل بیت (علیهم السلام) است. در روایات شیعیان و اهل سنت موارد متعددی وجود دارد که  هدیه دادن عمل قربانی برای درگذشتگان را توصیه می کند؛ ناگفته نماند که استفاده انسان در حیات خود از اعمالش بسیار بیشتر و مفید‌تر است، ولی انکار مفید بودن این عمل نیز برخلاف ادله روایی است. برای توضیح موضوع چند نمونه ذکر می‌شود:
1. در روايتی از منابع اهل سنت داریم که امام علی (علیه السلام) قربانی را از طرف پيامبر (صلی الله علیه و آله) که از دنیا رفته، انجام می‌دهد: «حنش می‌گوید: علی (علیه السلام) را ديدم كه دو قوچ قربانی كرد. پرسيدم چرا دو تا ؟ فرمود: رسول خدا (صلی الله علیه و آله) وصيت كرده است كه هميشه از طرف او قربانی كنم.»[1]
2. در روایت دیگری داریم که شخصی درباه استفاده میت از عمل خیر فرزندان سؤال کرده است، پیامبر این‌گونه می‌فرمایند: «سعد أنّه سأل النبی قال: يا نبىّ اللّه آن اُمّی قد افتلتت، وأعلم آن‌ها لو عاشت لتصدّقت أفإن تصدّقتُ عنها أينفعها قال: نعم! فسأل النبی: أىّ الصدقة انفع يا رسول اللّه!؟ قال آلماء، فحفر بئراً وقال: هذه لأُم سعد.[2] سعد از پیامبر(صلی الله علیه و آله) سؤال کرد که ای نبی الهی! مادرم خلاص شده است (از دنیا رفته است)، و می‌دانم اگر زنده بود، صدقه می‌داد، اگر من به‌جای او صدقه بدهم، برایش نفع دارد، رسول الله (صلی الله علیه و آله) فرمودند: بله! سپس از بهترین صدقه پرسید، فرمودند: آب! سعد چاهی را حفر کرد، و سپس گفت، این برای مادر سعد.»
3. احاديث متعددی در کتاب‌های اهل سنت و شیعیان داریم که از طرف ديگران می‌توان حج به‌جا آورد و اعمال آن را كه يكی از آن‌ها قربانی كردن است، به اولیاء هدیه داد و در این موضوع بین افرادی که در قید حیاتند و افرادی که از دنیا رفته‌اند فرقی گذاشته نشده است.
جای آن است وهابیت از ظاهر‌بینی دست برداشته، در منابع معتبر خودشان تامل بیشتری بکنند.

پی‌نوشت:

[1]. ابوداود، سنن ابي داود، كتاب الضحايا، باب ۱ ص ۵۲۷، حديث ۲۷۹۰.
احمد بن حنبل، مسند احمد، ج۱ ص۱۵۰.
[2]. سنن ابی داود، ص 315 کتاب الزکاه باب فی فضل سقی الماء ح 1681.
حسين بن محمد الدِّيار بَكْري، تاريخ الخميس في أحوال أنفس النفيس، ج‏1، ص469.
قرطبی، الجامع لأحكام القرآن، ج‏7، ص 215.
ثعالبى، عبدالرحمن بن محمد جواهر الحسان في تفسير القرآن، ج‏1، ص537، بيروت، داراحياء التراث العربى، اول،‏1418 ق‏.