پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ حدیث «ردّ الشمس» از جمله احادیث مشهوری است که در منابع اسلامی و در مورد اشخاص مختلف نقل شده است. بر اساس برخی از منابع تفسیری، واقعه رد الشمس برای حضرت سلیمان (علیه السلام) نیز اتفاق افتاده است، و استناد به این آیات شریفه می‌کنند: «إِذْ عُرِضَ عَلَیْهِ بِالْعَشىِ‏ِّ الصَّافِنَاتُ الجْیَادُ فَقَالَ إِنىّ‏ِ أَحْبَبْتُ حُبَّ الخْیرْ عَن ذِکْرِ رَبىّ‏ِ حَتىَ‏ تَوَارَتْ بِالحْجَابِ رُدُّوهَا عَلىَ‏َّ فَطَفِقَ مَسْحَا بِالسُّوقِ وَ الْأَعْنَاقِ.[ص/31 –33] به‌خاطر بیاور هنگامى را که عصرگاهان اسبان چابک تندرو را بر او عرضه داشتند، گفت: من این اسبان را به‌خاطر پروردگارم دوست دارم (و مى‌‏خواهم از آن‌ها در جهاد استفاده کنم، او هم‌چنان به آن‌ها نگاه مى‌کرد) تا از دیدگانش پنهان شدند، بار دیگر آن‌ها را نزد من بازگردانید! و دست به ساق ها و گردن‌هاى آن‌ها کشید (و آن‌ها را نوازش داد).»
گروهی از مفسّران ضمیر در «رُدُّوها» را به شمس ارجاع داده و در نتیجه آیه را نشانی از ردّ الشمس برای سلیمان (علیه السلام) دانسته‌اند،[1] حتی بعضی از تفاسیر، روایاتی را پیرامون این تفسیر از آیه ذکر کرده‌اند،[2] اما برخی از مفسّران با این قول، مخالفت کرده‌اند و ضمیر را به «الصافنات» و یا به «الجیاد» برگردانده‌اند.
علاوه بر این، از اهل سنت نیز روایاتی وجود دارد که رد الشمس را برای پیامبر اسلام (صلی الله علیه و آله و سلم) نقل کرده‌اند،[3] هم‌چنین واقعه رد الشمس برای حضرت یوشع (علیه السلام) نیز پیش آمده است.[4] هم‌چنین اصل رد الشمس در بین روایات شهرت دارد، به‌حدی که باید بدان اعتنا کرد و این شهرت، به طریقی اشکالات سندی آن را برطرف می‌کند، و حتی برخی آن را از متواترات می‌دانند.[5] هم‌چنین علاوه بر کتاب‌های حدیثی، واقعه رد الشمس در اشعار سده‌های نخستین نیز یافت می‌شود که خود نشانه‌ای است از شهرت این واقعه در میان مردم.[6]
از وقوع این اتفاق برای انبیاء قبل از پیامبر اکرم، و روایاتی که درباره ردالشمس به درخواست پیامبر اکرم صادر شده است و شیوع این واقعه در بین راویان و شعرای قرون اول، می‌توان به وقوع این معجزه در زمان پیامبر و بعد آن، پی برد.

پی‌نوشت:

[1]. ارشاد الاذهان الى تفسیر القرآن، سبزواری، بیروت: دارالتعارف للمطبوعات، ص 460.
المیزان فى تفسیر القرآن، علامه طباطبایی، قم: انتشارات جامعه‏ى مدرسین حوزه علمیه، 1417 ق، ج‏17، ص203 و 204.
[2]. البرهان فى تفسیر القرآن، بحرانی، تهران: بنیاد بعثت، 1416ق، ج ‏4، ص 653و 654.
[3]. بیان المعانى، عبدالقادر آل غازی، دمشق: مطبعة الترقى، 1382ق، ج ‏1، ص 312.
مفاتیح الغیب، فخر رازى، بیروت: دار احیاء التراث العربى، 1420ق، ج26، ص390.
[4]. من لا یحضره الفقیه، شیخ صدوق، قم: مؤسسة النشر الإسلامي، ج 1، ص 203.
بیان المعانى، عبدالقادر آل غازی، دمشق: مطبعة الترقى، 1382ق، ج ‏1، ص 312.
[5]. الإرشاد فی معرفة حجج الله على العباد، شیخ مفید، بیروت: دار المفيد للطباعة والنشر والتوزيع، 1414ق، ج 1، ص 345.
[6]. مناقب آل أبی طالب(ع)، ابن شهرآشوب مازندرانى، نجف: المكتبة الحيدرية، 1376ق، ج2، ص144 الی 148