پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ مکتب «TSM «Technical Self Meditation توسط فردی به نام «ج.ج» ایرانی‌الاصل مقیم آمریکا از حدود سال 1370 پایه‌گذاری و تشکیل شده است. TSM در حقیقت دنباله‌ی «Technical Meditation» می‌باشد که با ایجاد تغییراتی  به ویژه اضافه کردن کلمه‌ی Self (خود) به قبل از کلمه‌ی مدیتیشن، مفهومی جدید با پرداختن و تأکید بیشتر به «خود» فرد و به سوی «ما» شدن افراد شکل گرفته است. این گروه دارای انحرافاتی است که به آن اشاره می‌شود.
شعار اصلی و نهایی این گروه که با سرود جمعی و با ریتم سود معنوی یهودیان خوانده می‌شود «I Love My Slef» است یعنی من خود را دوست دارم و عاشق خود هستم.[1] انحرافات فکری و عقیدتی روح و انتقال آن از کالبدی به کالبد دیگر بوده و این مطلب را در طول دوره‌های درسی به ویژه ادوَنس (پیشرفته) بیان می‌نماید. بر این اساس موضوع «کارما» را توضیح داده و معتقد است چنان‌چه فردی در یک کالبد عمل خوبی داشته در دوره‌ی بعدی زندگی در کالبدی بالاتر و بهتر قرار گرفته و بالعکس چنان‌چه اعمال خلافی داشته باشد در دوره‌ی بعدی به کالبدی پایین‌تر و پست‌تر تعلق خواهد گرفت.[2]
TSM اصل عبادت را مدیتیشن می‌داند. عبادت را تونلی به سوی نور دانسته و عمق را مدیتیشن می‌داند و حتی نماز را دروازه و یا راهروی یک تونل، ولی مدیتیشن عمق و ژرفای این تونل است. لذا رهروان ایشان با رسیدن به عمق و ژرفای عبادت دیگری به نماز و دروازه‌ی آن نیازی احساس نمی‌نمایند.
مدیتیشن در لغت به معنای تفکر و عبادت می‌باشد، در عرفان‌های هندی و غربی آن‌را راه عبادت دانسته و رهروان را ملزم به آن می‌دانند، لذا در TSM که معنای آن «فن خوداندیشی و مراقبه» می‌باشد در این معنا «فن خودعبادی» و در حقیقت مکتب «خود خدایی» به شمار رفته و مانند بسیاری از مکاتب هندی و... راه رسیدن به خدا را تنها از طریق تفکر درونی و رسیدن به خدایی که در وجود انسان است می‌دانند. شعار ایشان در این خصوص گذشت از «من» و رسیدن به «ما» می‌باشد.
در این تشابهات، عرفان اسلامی و اصل «وحدت و کثرت» وجود دارد، لکن به گونه‌ای انحرافی، شریعت و نبوت و امامت را کنار گذاشته و بدون هرگونه پایه و اساس و یا برهانی راه اتصال را تنها از درون هر فرد با خدا دانسته و در نتیجه هرگونه برداشت، نظریه و یا حکم را بر اساس برداشت فرد خواهد دانست. این همان چیزی است که افرادی مانند بهاءالله ابتدا خود را باب سپس امام زمان بعد پیامبر و مدعی آوردن احکام و کتاب جدید و سپیس خدا خواندند![3]
موضوع پیوند معنوی همواره مورد توجه مکاتب و فرقه‌های عرفانی بوده، برخی آن‌را مجاز و برخی غیر مجاز و یا محدود کرده‌اند. نکته‌ی حایز اهمیت این است که TSM حتی کسانی که قبلا ازدواج کرده‌اند مجددا مراسم پیوند معنوی برگزار می‌کنند.[4] غسل تعمید که همواره مورد تأکید مسیحیان و نیز فرقه‌های هندو ... می‌باشد جزء احکام TSM گنجانده شده است! همچنین اعتراف به گناهان در مقابل آینه و در جمع رهسپاران، پس از این اعترافات به مریدان می‌گویند شما تولد دوباره یافته‌اید.[5]
فرقه‌ی با بیان این‌که هر فردی باید بتواند عاشق دیگران باشد و این موضوع را به وضوح و با صدای بلند بیان نماید، افراط را از حد گذرانده و این عشق را به نامحرمان نیز سرایت داده است. همان‌گونه که اشاره شد در بسیاری از کلاس‌ها و جلسات TSM زن و مرد باید دیگر رهروان را در آغوش کشیده و به ایشان بگویند دوست‌شان دارند، عاشق‌شان هستند و...
در هنگام خواندن سرود زن و مرد نامحرم دست یکدیگر را گرفته و آواز خوانده تا به شور و شوق، رسند. در مراسم تمرین مردن، زیر بدن رهرو را دیگر نامحرمان گرفته و او را به دوش خود حمل نموده و بدن وی را لمس می‌نمایند. در هر صورت در TSM چیزی به عنوان حجاب و محرم و نامحرمی وجود ندارد.
تعالیم افراطی و غلط TSM باعث دوری برخی از افراد نزدیک و دوستانشان شده است. تعدادی از شاگردان این مکتب ضمن اعلام شکایات در این خصوص بیان داشته‌اند، تعالیم TSM بین همسران اختلاف ایجاد کرده و حتی همسرانی که هردو رهرو TSM بوده‌اند، از یکدیگر جدا شده و یا در آستانه‌ی طلاق می‌باشند. علت این مسئله از یک سو، افراط در پرداختن به خود و ایجاد یک نوع خودشیفتگی و از سوی دیگر روابط غلط بین زنان و مردان در کلاس‌ها و جلسات TSM بوده است. مسائلی دیگر هم‌چون اعتراف به گناهان، نقاشی بدن برهنه خود، نقش زن فاحشه و یا مرد هرزه را بازی کردن، مراسم تشییع جنازه و حمل بدن زن از سوی افراد، از دیگر عوامل سست شدن پیوند خانواده‌ها در TSM می‌باشد.
اصل حضور و تأسیس مرکزیت TSM در آمریکا نیز باتوجه به دشمنی‌های دیرینه‌ی حکومت آمریکا با انقلاب اسلامی ایران و بهره‌گیری از راه‌ها و حربه‌های گوناگون علیه نظام جمهوری اسلامی شکل‌گیری و هدایت مرکزی TSM از داخل آمریکا امری قابل توجه است.[6]

پی‌نوشت:
[1]. بررسی مکتب نوپدید TSM، انتشارات آفاق، مرداد 1387.
[2]. همان، ص 8.
[3]. همان، ص 9.
[4]. همان.
[5]. همان، ص 11.
[6]. همان، ص 12.
برای اطلاع بیشتر مراجعه کنید به: قبیله حیله، محمد مهدی کافی، نشر علیون، 1390، ص 172.