از موفقیت های صوفیه که این توفیق، جلب توجه افکار عمومی جامعه در دوران های مختلف را در پی داشته و خصوصاً ساده انگاران و ساده دلان از مردم را گرفتار خود ساخته، این موضوع بود که تصوف ادعا کرد به مطالبی از حقایق و رموز خلقت دست یافته است. برخی بخاطر حس کنجکاوی به دور ایشان حلقه زده تا از کشفیات صوفیان از هستی و عالم خلقت بدانند. اما صوفیان بیان کردند که بازگویی این حقایق نه برای کسانی که دیده اند ممکن است و نه شنیدن آن برای کسانی که ندیده اند! و ضرب المثلی را ذکر لب کرده و می گفتند:

هر که را اصرار حق آموختند***مُهر کردند و دهانش دوختند[1]

این فرایند برای رسیدن و وصول به رازهای پنهان، هنوز هم موجب سرگرمی عده ای و حیات صوفیه شده است که مطالبی هست و تا کسی سراغ آن نرود و مراتبی را طی نکند نمی بیند و وقتی آن را دید از بازگویی آن معذور است! این جریان مانند یک هندوانه ی دربسته است که سالیان دراز موجب وسوسه ی افراد برای امتحان اقبال خود شده است که تن به ریاضت ها و چله گیری های عجیب صوفیه دهند. اعمالی که تاییدیه ای از شرع مقدس برای آن نیست و به هیچ وجه دین آن را امضا نکرده است و برعکس بزرگان دین و اهل بیت رسول الله صلی الله علیه وآله صریحاً با آن مخالفت هم کرده اند.

خطر این دستاویز وقتی روشنتر می شود که صوفیان از آن بهره برداری کرده و دایره ی تعلیم و تعلیم را زیرآتش تبلیغات سوء قرار دهند. ایشان با این تئوری که راه دستیابی به رموز خلقت و... انجام اعمال مرتاضانه و صوفیانه است، علمای بزرگ اسلام که عمر خود را صرف دریافت علوم حقیقی که همان علم ازلی و ابدی نبوی صلی الله علیه و آله و خاندان ایشان است را به راحتی کنار گذاشته و علوم اصیل اسلامی که سرچشمه گرفته از وحی است را علم قیل و قال خطاب می کنند. باید از ایشان پرسید که اگر سرچشمه ی فهم حقایق و رموز خلقت تعلیم و تعلّم نیست، پس چرا در این رابطه تاکیدات فراوان از عقل کل عالم امکان رسول اکرم صلی الله علیه وآله و سایر پیشوایان دینی شده است؟ رسول خدا صلی الله علیه وآله در اهمیت دانش آموزی می فرمایند: قَلْبٌ لَيْسَ فيهِ شَىْ‏ءٌ مِنَ الْحِكْمَةِ كَبَيْتٍ خَرِبَ فَتَعَلَّموا وَ عَلِّموا وَ تَفَقَّهوا وَ لا تَموتوا جُهّالاً فَاِنَّ اللّه‏َ لا يَعْذِرُ عَلَى الْجَهْلِ [2] دلى كه در آن حكمتى نيست، مانند خانه ويران است، پس بياموزيد و آموزش دهيد، بفهميد و نادان نميريد. براستى كه خداوند، بهانه ‏اى را براى نادانى نمى‏ پذيرد. پیامبرحق آموزش دادن و آموختن دانش و علوم را سبب آبادانی دلها دانسته و امر به این دو کار کرده اند و سلاله ی پاک نبوی، رییس دانشگاه جعفری امام صادق علیه السلام در این باره می فرمایند: لَستُ اُحِبُّ أن أرَى الشّابَّ مِنكُم إلاّ غادِياً في حالَينِ: إمّا عالِماً أومُتَعَلِّماً[3] دوست ندارم جوانى از شما [شيعيان] را جز بر دو گونه ببينم: دانشمند يا دانشجو. با این وضوح کلام و صراحت در تایید بر دانش آموزی، صوفیانی که علوم را قیل و قال خطاب می کنند باید بدانند که حربه های ایشان برای دورکردن مردم از حقایق و پنهان ساختن مسیر حق، زنگ زده و توفیق در این راه دیگر ممکن نیست. راهی جز توبه و بازگشت برای سردمداران تصوف که همگی وامدار استکبار و غرب بوده و هستند باقی نمانده و هر مسیری جز این راه به هلاکت ایشان خواهد انجامید.

منابع:

[1]. مولوی، زادهٔ بلخ یا وخش (شهری در افغانستان امروزی) بود.

[2]. نهج الفصاحه،ص600

[3]. امالی شیخ طوسی،متن،ص303