محافظه‌کاری بیت العدل بهائیان
پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ بیت العدل، تشکیلاتی است که جایگاه شارعیت را برای بهائیان پر می‌کند، ولی این شارع در برخی موارد که با پرسش‌های پیروان خود روبرو می‌شود، از روی درماندگی، مجبور به محافظه‌کاری می‌شود، یعنی از یک سو با دست پس می‌زند و از سوی دیگر با پا پیش می‌کشد که از جمله می‌توان به پیام زیر اشاره کرد. این پیام را به دقت بخوانید، سپس به نکاتی که پس از آن نوشته است، دقت فرمایید:
«دوست عزیز روحانی،
یکی از دوستان در مراسله‌ای که در تاریخ ۱۵ مارس 2014 به ارض اقدس واصل گردیده سؤالاتی در مورد برخی از فعالیت‌های بهائیان ساکن ایران مطرح نموده‌اند. لطفاً مطالب ذیل را که به امر بیت العدل اعظم الهی مرقوم گردیده به اطلاع ایشان برسانید.
در پیام ۱۲ اسفند، بیت العدل اعظم دیدگاه دیانت بهائی را در بستر احتیاجات و شرایط جامعه در عصر حاضر برای مشارکت در تغییرات و تحولات اجتماعی با لزوم اجتناب از مداخله در امور سیاسی بیان نموده و چارچوبی را معین می‌کنند که در آن احبای عزیز می‌توانند در مورد چگونگی همکاری با افراد، گروه‌ها، نهضت‌ها و یا سازمان‌هایی که آرمان‌ها و اهدافشان با اهداف دیانت بهائی هم سو می‌باشد تصمیم بگیرند. همان طور که در نامۀ مورخ ۲۴ دسامبر ذکر شده، احبای الهی با اجتناب از مداخله در سیاست‌های حزبی باید مسئلۀ شرکت در زمینۀ اقدامات اجتماعی خود را با روحیۀ یادگیری دنبال نمایند.
سؤال از مناسب بودن مشارکت بهائیان در بعضی از فعالیت‌های به خصوص نموده‌اید، مانند تعرض علنی به نقض حق آزادی بیان و اعتراض به دستگیری برخی از فعالان؛ حمایت انسان‌دوستانه از خانواده‌های مخالفین سیاسی از قبیل ملاقات اقوام نزدیکشان؛ شرکت در کمپین اقدامات متداول برای آزادی زندانیان سیاسی و امضای طومار‌ها و نامه‌هایی که در حمایت از آزادی زندانیان سیاسی تهیه می‌گردد. در شرایط عادی رسیدگی به این نوع سؤالات وظیفۀ محفل روحانی ملی هر مملکت است تا با در نظر گرفتن چارچوب عمل فوق الذکر راجع به جزئیات این قبیل مسائل در مملکت خویش تصمیمات لازم را اتخاذ نماید. ولی در غیاب چنین محفلی در ایران بهائیان آن اقلیم باید قبول نمایند که در حال حاضر تصمیم‌گیری در بارۀ این قبیل مواضیع که طیف بسیار وسیعی را در بر می‌گیرد امری است دشوار و باید از طریق مشورت با افراد با تجربۀ جامعه صورت پذیرد.
به عنوان مثال هر چند علاقه به پشتیبانی و ابراز هم‌دردی با افراد یا گروه‌های مذکور قابل درک است ولی تصمیم‌گیری در مورد اینکه آیا اظهار علنی چنین عواطفی مقرون به صلاح است و یا بهترین راهِ ابراز آن کدام است محتاج تأمل فراوان می‌باشد. برای تفکر دربارۀ اینکه چه اقداماتی را می‌توان انجام داد، از جمله نوع ابتکاراتی که در نامۀ خود به آن‌ها اشاره کرده‌اید، باید به اصل تغییرناپذیر عدم دخالت در سیاست حزبی متمسک بود، اوضاع احوال سیاسی و اجتماعی موجود را بررسی کرد، تعبیراتی را که دیگران از این نوع اقدامات خواهند کرد در نظر گرفت و همچنین پیامدهای احتمالی چنین اقداماتی را برای جامعۀ بهائی ایران و دیگر جوامع بهائی عالم به دقت مطالعه نمود. به علاوه، در غیاب تشکیلات بهائی در آن مملکت، هیچ فرد بهائی نباید خود خواسته مسئولیت سخنگویی از طرف جامعۀ بهائیان ایران را به عهده گیرد. به این واقعیت نیز باید آگاه بود که با وجود تعصب و سوء ظنی که مسئولین امور در ایران نسبت به هر یک از فعالیت‌های بهائیان نشان می‌دهند، بعید به نظر می‌رسد که احبا بتوانند از همان امنیت و حراستی برخوردار باشند که قانون اساسی برای سایر شهروندانی تضمین می‌کند که طالب احقاق حقوق خود و یا دیگران هستند.
به عبارت دیگر با ترویج اصل مشورت در بین احبا برای اخذ تصمیم، آن عزیزان درگاه کبریا باید متوجه این نکته باشند که در ایرانِ امروز مسائل بنیادین عدالت اجتماعی و رفاه عمومی با سیاست‌های حزبی در هم آمیخته و حتی پی‌گیری ابتدایی‌ترین حقوق انسانی نیز متأسفانه رنگ سیاست حزبی به خود گرفته است. در نتیجه اگرچه ممکن است بعضی از موارد نقض حقوق بشر چندان وابستگی مستقیم با امور سیاسی نداشته باشد ولی در موارد دیگر این چنین نخواهد بود و این عدم صراحت، تشخیص اینکه آیا عملی در موقعیت فعلی مقرون به حکمت هست یا خیر را کاری دشوار می‌کند.
امید معهد اعلی آن است که یاران رحمان با تشبث به حبل مشورت به یافتن راه حل‌های مناسب برای سؤالاتی از قبیل آنچه مطرح فرموده‌اید موفق شوند و آگاه باشند که لازمۀ تشخیصِ راه صحیح این است که مشاورات آن عزیزان پیوسته بر اساس استقامت سازنده، صبر، رعایت حکمت، پرهیز از رفتار مصرانه، آمادگی و تمسک خالصانه و همگانی برای حفظ اتحاد و وحدت جامعه باشد و این نکته را نیز قبول نمایند که با گسترش فرایند یادگیری و تجربه اندوزی، بروز اشتباهات اجتناب ناپذیر است ولی حفظ اتحاد جامعه همواره از واجبات می‌باشد. اگر این مشورت‌ها در مواردی به نتیجۀ دلخواه نرسد و مسئله از اهمیت خاصی برخوردار باشد، در صورت لزوم هدایات بیت العدل اعظم را نیز می‌توان مستقیماً درخواست نمود.
معهد اعلی در اعتاب مقدسۀ علیا دعا خواهند فرمود تا فداکاری‌های یاران عزیز ایران کما فی السابق جاذب الطاف و تأییدات مستمرۀ جمال اقدس ابهی باقی باشد.
با تقدیم تحیات
دارالانشاء بیت العدل اعظم
پیام بیت العدل اعظم
۱۵ شهرالقول ۱۷۱
۷ دسامبر ۲۰۱۴».
آنچه بیت العدل در این پیام می‌گوید، چیزی نیست جز:
۱. راهنمایی غیر مستقیم بهائیان برای شرکت در شورش‌ها و...: «اعتراض به دست گیری برخی از فعالان» و «شرکت در کمپین اقدامات متداول برای آزادی زندانیان سیاسی» و...
۲. با دست، پیش کشیدن و با پا پس زدن؛ یعنی به ظاهر پیروان خود را از دخالت در سیاست باز می‌دارد، ولی در حقیقت با کلمات بازی می‌کند و با عبارت: «با روحیه یادگیری دنبال نمایند» بهائیان را به سیاسی‌کاری وامی‌دارند: «احبای الهی با اجتناب از مداخله در سیاست‌های حزبی باید مسئلۀ شرکت در زمینۀ اقدامات اجتماعی خود را با روحیۀ یادگیری دنبال نمایند.»
۳. محافظه کاری و دوری از امر و نهی مستقیم تا ظاهر امر حفظ شود و اگر مشکلی پیش آمد دامان بیت العدل از آن پاک باشد، از این‌رو تنها با دشوار خواند مسئله آن را از سر خود باز می‌کند تا مبادا در صورت اشتباه کردن، جایگاه بیت العدل در افکار پیروان متزلزل شود.: «امری است دشوار و باید از طریق مشورت با افراد باتجربۀ جامعه صورت پذیرد.»
۴. مصلحت اندیشی و نان به نرخ روز خوری: «چنین عواطفی مقرون به صلاح است و یا بهترین راهِ ابراز آن کدام است، محتاج تأمل فراوان می‌باشد».
۵. ترجمه وحدت عالم انسانی و جهان وطنی: «پیامدهای احتمالی چنین اقداماتی را برای جامعۀ بهائی ایران و دیگر جوامع بهائی عالم به دقت مطالعه نمود».
۶. کنار گود نشستن و دعا کردن: «معهد اعلی در اعتاب مقدسۀ علیا دعا خواهند فرمود تا فداکاری‌های یاران عزیز ایران کما فی السابق جاذب الطاف و تأییدات مستمرۀ جمال اقدس ابهی باقی باشد».
بر این اساس بیت العدل نیز سیره سران قبلی بهائیت را در پیش گرفته است، یعنی ریاست بی‌دردسر. در سیره علی محمد باب می‌خوانیم که او حکم همجنسگرایی و لواط را به بهانه حیا کردن نگفت. در سیره حسین علی بهاء و عباس افندی هم که تکلیف ازدواج با محارم روشن نشد و این هم سیره بیت العدل اعظم...
افزودن نظر جدید